Τι απρόβλεπτη που είναι! Και τι προβλέψιμη, και τι όμορφη και τι κακάσχημη και πολύχρωμη και άχρωμη και ανιαρή και ενδιαφέρουσα! Και ίσως να 'ναι τελικά μια καλή γκόμενα που εύκολα γαμάω αλλά για ένα βράδυ μόνο, γιατί απ' το δεύτερο και μετά γίνεται βαρετό, ίσως και να 'ναι και αυτή που θα ερωτευτώ από την πρώτη ματιά.. ή και ένα ψυχάκι που περπατάει στο δρόμο με τα μαλλιά μέσα στη μούρη και το κεφάλι σκυφτό, και τη σταματάνε οι περαστικοί και της τραβάνε τις τρίχες απ' τη μούρη και τις λένε, "Αν το κάνεις αυτό, θα δεις τον κόσμο!" ή μπορεί και να 'ναι μια κοπέλα που επιπλέει και πετάει μέσα στην φαντασία της, σ' έναν κόσμο που του 'χει γκρεμίσει τα όρια ή ίσως και να έχει κατανοήσει τα όρια αυτού του κόσμου πολύ καλά, μιας και είναι ανύπαρκτα ή μπορεί και να είναι ένα αερικό που αιωρείται χωρίς μορφή σ' έναν καταρράκτη από γκρι και καφέ, ή ίσως και να είναι έρωτες που σμίξαν μεταξύ τους, ή στην τελική να μην είναι τίποτα από όλα αυτά, ή όλα αυτά μαζί. Ένα χάος, ένα ρημαδιό, τρεις ευχές. Μπορεί και να μην υπάρχει καν! Σίγουρα όμως είναι γλυκιά, ό,τι και να 'ναι από όλα αυτά που είπα είναι σίγουρα γλυκιά, κι αυτό σας το λέω ένα πικρό κι άδειο πρωινό Κυριακής ύστερα από ένα υπεροχοσκατά Σάββατο, και σας το υπογράφω κιόλας με κατακάθι από βαρύ σκέτο ελληνικό καφέ. Πιείτε την μονορούφι και με κλειστή τη μύτη γιατί βρωμάει λιγάκι, γενικά ίσως να θέλετε να κλείσετε και τα μάτια γιατί δεν έχει και την πιο όμορφη όψη, αλλά σας λέω αλήθεια, με το που τη βάλετε στο στόμα σας και τη νιώσει ο ουρανίσκος σας θα το δείτε, είναι γλυκιά! Και ίσως καίει λίγο και πάθετε κανένα έγκαυμα αλλά δεν πειράζει. Είναι γλυκιά γαμώ το στανιό μου, είναι γλυκιά!
Έτσι λοιπόν που σκεφτόμουνα χθες το βράδυ στο στενό εκείνο που μπάζει άσχημους ανθρώπους και φθορά από παντού, από πάνω, από κάτω, από δεξιά, από αριστερά, από λοξά, από πίσω κι από μπρος μπάζει αυτό το στενάκι και κάνει και κρύο και παγώνει ο κώλος μας, ζεσταίνουν όλα ξάφνου γιατί μπαίνει εκείνο το ρεφρέν που πάει κάπως σαν, ψηλά το κεφάλι ψηλά, θα βγουν πάλι φτερά και ψηλά θα πετάξω, θα φύγω θα ψάξω αυτούς που δεν ζουν χαμηλά.. Και σκέφτομαι πώς γίνεται να είμαι εδώ τώρα, πώς έτυχε να υπάρξω εγώ και να υπάρξουν κι αυτοί οι άνθρωποι και να συνυπάρξουμε όλοι μεταξύ μας και να πέσουμε ο ένας πάνω στον άλλο και ν' ανθίσει αυτό το αγκαθωτό λουλούδι. Πώς γίνεται να μην έχει τίποτα σημασία αυτή τη στιγμή, ποιος το πέτυχε αυτό; Ποιος θεός μας έκανε τη χάρη, ή ποιος διάβολος μας έντυσε με τόση αμαρτία που πια δεν έχει σημασία; Και βγάζω το χοντρό, μπλε μαρκαδόρο μου να γράψω κάτι στα μαρμάρινα πλακάκια για ν' αποτυπωθεί η στιγμή και να μην ξεχαστεί μέχρι να 'ρθει η βροχή και να πάρει τη μπογιά μου μακριά. Γράφω λοιπόν, "Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ" μα εκεί κολλάω γιατί δεν ξέρω πλέον τι να διαλέξω, τι απ' όλα είναι. Εμφανίζεται όμως η γνώριμη εκείνη φωνή και πάνω που ήμουν έτοιμη να ζωγραφίσω δίπλα στο ΕΙΝΑΙ ένα μπλε μπάχαλο, εκείνη μου λέει,
Φασαρία.
Και στ' αλήθεια αυτό είναι το πιο εύστοχο πράγμα που θα μπορούσε κανείς να πει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου