Γέννησα ένα πόθο κι αυτός γέννησε ένα πόθο κι αυτός γέννησε ένα πόθο κι αυτός γέννησε ένα πόθο και ξαφνικά γεμίσαμε πόθους, μπάζουμε πόθους από παντού, από τα παράθυρα, από τις πόρτες, από τις κλειδαρότρυπες, από τις χαραμάδες των ξεφτισμένων μας κουφωμάτων, από τα κούφια πατώματα, από παντού σας λέω, μπάζει πόθους το δωμάτιο. Όλο αυξάνεται ο αριθμός των πόθων αλλά το δωμάτιο δεν διαστέλλεται και δεν υπάρχει εδώ και κάνας τρόπος να το σκάσουμε, οπότε όπου να 'ναι να το ξέρετε, θα σκάσουμε όλοι. Θα πνιγούμε στους πολλούς πόθους. Να το ξέρετε. Εγώ όμως δεν είμαι διόλου δυστυχισμένη - το αντίθετο μάλιστα- κι αυτό επειδή έχω φτάσει στο αμήν, στο ζενίθ, στο αποκορύφωμα. Στα δευτερόλεπτα της κορύφωσης, κι όπου να 'ναι αναμένω το μεγάλο κρότο που θα επέλθει της έκρηξης. Και μαντέψτε τι θα γεννήσει αυτή η έκρηξη:.. άλλο ένα πόθο! Νιώθω την απόλυτη έκσταση του να μην μπορώ να 'μαι πια δυστυχισμένη  όσος πόνος και να περνά από πάνω μου και να λιώνει τα κόκαλά μου όπως τα τανκ έκαναν στον Παυλή στο κείμενο του Σεφέρη. ("Γιατί ο Παυλής έχει γερά, μεγάλα κόκαλα που κάνουνε τα τανκ σας να πηδάνε στον αέρα!")