ειρωνικόν

 Η ανάμνηση της ευτυχίας κόβει βόλτες στο κεφάλι μου, περιφέρεται από 'δω κι από κει και χαζεύει βιτρίνες. Τη ρωτάω πότε- πότε πώς τα πάει. Τι κάνει. Μου λέει, εδώ μωρέ, ξεθωριάζω όσο περνάει ο καιρός. Κρίμα, της λέω. Κρίμα, μου λέει κι εκείνη· έπειτα σκύβει το κεφάλι, κάνει μεταβολή και φεύγει μακριά μου. Κρίμα, της λέω ξανά, ενώ φεύγει. Ναι, ναι, κρίμα, πολύ κρίμα, συμφωνεί κι αυτή, χωρίς όμως ν' αλλάζει την πορεία της. Κι έτσι πέρα απ' το θρήνο μας μένουμε και οι δυο αδρανείς. Της το 'πα κι αυτό. Όλο κρίμα κρίμα λέμε, της λέω, και δεν κάνουμε τίποτα να τ' αλλάξουμε. Ναι, μου λέει, τίποτα δεν κάνουμε. Κρίμα, λέω. Κρίμα, αποκρίνεται αυτή γι' άλλη μια αηδιαστική φορά. Πολύ κρίμα.