Έστριψες δεξιά στο στενό και απλώς πέρασες στον απέναντι δρόμο, και απλά ανέβηκες το πεζοδρόμιο και απλά σε είδα. Έτσι απλά. Και απλώς με κοίταξες και με χαιρέτισες και απλώς ανταπέδωσα, με ένα απλό νεύμα, τίποτα παραπάνω. Απλά, απλούστατα. Γενικά, όλα συνέβησαν τόσο απλά. Και εύχομαι, εύχομαι να  ήταν όντως έτσι απλά, αλλά το πράγμα περιπλέχθηκε όταν ρώτησα τους γύρω μου "Την είδατε; Την είδατε; Μόλις πέρασε από μπροστά μας, την είδατε;" και αυτοί, αφού κοίταξαν με νόημα ο ένας τον άλλο,  απλώς απάντησαν πως όχι, όχι δεν την είδαμε, και ούτε που θα την ξαναδούμε..

Είμαστε φυλή άγριων ινδιάνων

 Ξυπνήστε! Ξυπνήστε! Μουσικές στην άκρη της πόλης! Μουσικές και στο κέντρο της πόλης! Ξυπνήστε, ξυπνήστε, σπάσανε τα φράγματα της σιωπής και πλημμυρίζουμε από νότες, ξυπνήστε! Δεν ήρθαν στην πόλη οι εχθροί, τούτη τη φορά, όχι, ήρθαν οι σωτήρες! Μουσικές στην πόλη, ξυπνήστε! Χορέψτε, χορέψτε όσο μπορείτε, μέχρι να ξυπνήσει ο Μεγάλος και να επιβάλλει ξανά τη σιωπή, χορέψτε! Χορέψτε όσο υπάρχουν οι νότες! Χορέψτε όσο προλαβαίνετε! Ο Μεγάλος δεν περιμένει.. Ο Μεγάλος δεν λυπάται.. και η μουσική δεν είναι αρκετά δυνατή. Μα το φως είναι πιο λαμπερό, τα χορτάρια πιο πράσινα, ο ήλιος πιο κίτρινος, η θάλασσα πιο γαλάζια, ξυπνήστε, ο κόσμος λάμπει! Τέρμα πια οι μεγάλοι προβολείς που μας τυφλώνουν, δεν τους χρειαζόμαστε, έφυγε οι νύχτα, ο κόσμος άναψε φωτιά και λάμπει, οι φωτιές βρήκαν όρεξη στη μουσική κι ανάψαν, μέχρι να γίνει στάχτη θα λάμπει ο κόσμος γι' αυτό ξυπνήστε να προλάβετε το φως! Άνθρωποι, ξυπνήστε! Η νύχτα πέθανε! Κι ο Θεός μαζί της! Μείναμε μόνοι! Ο Μεγάλος μόνο μας είναι εχθρός, κι αυτός έχει για όπλο του το χρόνο, γι' αυτό ξυπνήστε! Κι ας έχουνε όλα ένα τέλος, μη δίνετε σημασία, μη δίνετε στο χρόνο σημασία! Αυτό θέλει ο Μεγάλος, μ' αυτό τον τρόπο μας ελέγχει, με το φόβο, για το αύριο, το μετά! Αντισταθείτε στο Μεγάλο, μην τον ακούτε! Μέχρι να τελειώσει το προσάναμμα θάμαστε ζωντανοί! Γι' αυτό ξυπνήστε! Ξυπνήστε! Μη θρηνείτε ό,τι πέφτει στη φωτιά, μην κλαίτε, μην σπαράζετε, αυτό θέλει ο Μεγάλος! Με το θρήνο δεν θα σωθούμε, ξυπνήστε! Ξυπνήστε να προλάβουμε τον κόσμο αναμμένο! Ξυπνήστε να γεννήσουμε κι άλλο προσάναμμα.. 

Ζήτω η δεκαετία του '60! Happy sixties!

 Γιατί η Ανατολή χόρευε τουίστ με τόσο πάθος και σνόμπαρε κάθε άλλο είδος χορού: γιατί στο τουίστ δεν χρειάζονται παρτενέρ, στο τουίστ χορεύεις μόνος ανάμεσα στους άλλους, μπορείς βέβαια και να χορέψεις μαζί με κάποιον άλλο αλλά τα βήματα είναι τέτοια ώστε να μην χρειάζεστε ο ένας τον άλλο απαραίτητα για να χορέψετε· το τουίστ ήταν ο χορός των κουτσών. Οι κουτσοί χορεύουν μόνοι. Κι ευτυχώς, ευτυχώς που υπάρχει και το τουίστ αλλιώς οι κουτσοί θα ήταν καταδικασμένοι μια ζωή να κάθονται σε μια καρέκλα και να μην κάνουν τίποτα. Ευτυχώς που υπάρχει και το τουίστ, για να μπορεί η Ανατολή να χορεύει μονάχη τα μεσημέρια και να μην χρειάζεται κανένα· guarda come dondolo, guarda come dondolo, con il twist... ma vedo mille mille lucciole: βλέπω χιλιάδες, χιλιάδες πυγολαμπίδες! 

Παυσίπονα

  Είναι μια θεωρία και αυτή: ότι, ας πούμε, σε πονάει το χέρι σου. Γι'αυτό, βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο μέχρι να ματώσει. Έτσι, μπορεί να αποκτάς έναν παραπάνω πόνο στο κεφάλι (και πολύ πιο βαρύ από τον προηγούμενο)  αλλά, τουλάχιστον, δεν σε νοιάζει πια το χέρι σου. Βέβαια έτσι δημιουργείς ένα φαύλο κύκλο που δεν έχει τέλος μέχρι να πεθάνεις. Αλλά, τι να κάνουμε ρε μαλάκα, τα παυσίπονα δεν πιάνουν, τα ναρκωτικά δεν τα γουστάρεις να τα παίρνεις γι' αυτό, η παρέα δεν γιατρεύει και ο πόνος στο χέρι είναι πολύ ενοχλητικός για να ξεχαστείς επαρκώς. Αλλά στο είπα, στο είπα χίλιες φορές, θα στο ξαναπώ, ξεχνάς μία θεραπεία, μία θεραπεία που δεν δοκίμασες, ΚΟΨΕ ΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΤΟ ΧΕΡΙ, αφού το βλέπεις δεν γιατρεύεται και δεν μπορεί να γίνει τίποτα, ντάξει τέλος, ΚΟΨ' ΤΟ ΤΟ ΓΑΜΗΔΙ, ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ

Ποθώ τόσο να σπάσω αυτό το γυαλί, αυτό το τζάμι που χωρίζει εμένα από εσένα · να γίνει χίλια κομμάτια και να ενωθούμε, να γίνουμε ένα. Να σπάσει το τζάμι και καθώς θα σπάει ο δεικτης του αριστερού σου χεριού να ακουμπήσει στο δείκτη του δεξιού δικού μου, και να μπεις μέσα μου μέσα από αυτό το άγγιμα, να σε διεκδικήσω, κατά ένα τρόπο. Ή κατά πολλούς τρόπους. Να γίνεις μέρος μου, αυτό ποθώ. Και εφόσον θα γίνεις μέρος μου, θα σε κατανοώ και θα με κατανοείς. Θα είμαστε μία έννοια και όχι δύο. Ένα σώμα. Ίσως και οι ψυχές μας να ενωθούν και να γίνουν μία. Οι καρδιές μας όμως σίγουρα θα είναι χωριστές, θα χτυπάνε χωριστά, να μας θυμίζουν από πού ήρθε ο καθένας και πού είμαστε τώρα. Ποθώ τόσο να σπάσω αυτό το γυαλί ανάμεσά μας, κάθε φορά που κοιτάζω το γυαλί το σκέφτομαι· μπαμ, κρας, και γίνεσαι εγώ. Μα ύστερα, δεν τολμώ.. Γιατί ποιος ξέρει αν υπάρχεις όντως ή είσαι απλά ένα θάμπωμα στο διαφανές γυαλί μου.. Η αναπνοή ενός παιχνιδιάρη μπόμπιρα που κόλλησε τη μούρη του πάνω στο παραθύρι και κοιτούσε μέσα να δει τι κάνω, ίσως μια δαχτυλιά του.. Όχι, εγώ δεν γεμίζω το χέρι μου σπασμένα γυαλιά για μια θαμπίλα.. Με συγχωρείς..

 Πρώτη Ιουνίου σήμερα, λέω θα βγω, θα πάω μια βόλτα. Ντύνομαι, ξεντύνομαι, ξαναντύνομαι, ξαναξεντύνομαι, νευριάζω και φοράω δύο κουρέλια επίτηδες, παίρνω ακουστικά και κινητό και βγαίνω έξω με τον ήλιο ντάλα · είναι αρχές καλοκαιριού και στις 7 το απόγευμα ο ήλιος είναι ακόμα 'ντάλα'. Ωραία λοιπόν, λέω, γιατί μ'αρέσει ο ήλιος. Δηλαδή, καλός είναι. Δηλαδή, κάποιες φορές είναι καλός και κάποιες δεν είναι. Ναι. Όλα το έχουν αυτό, δεν είναι κάτι συγκεκριμένο. Πότε είναι καλά και κάποια δεν είναι. Βέβαια υπάρχει και η εξαίρεση, πάντα υπάρχει η εξαίρεση.. 
  Ναι, τέλος πάντων, περπατούσα λοιπόν στο δρόμο με τον ήλιο ντάλα και στα ακουστικά μου άκουγα κάτι πολύ καλοκαιρινό. Κάτι σε Janis Joplin νομίζω (τι φωνή και αυτή!), ναι, πρέπει να ήταν κάτι σε Janis Joplin. Και το είχα πάρει πάνω μου εγώ, πως είναι καλοκαίρι, πως είναι η πιο όμορφη εποχή, πως ήρθε η ώρα μου και εμένα, πως ήρθε η ώρα να φεύγουμε, να την κάνουμε, να αποδημήσουμε, φτου ξελευτερία για όλους ένα πράγμα, κάτι τέτοιο, φαντασιονόμουν πως περπατάω σε καθαρά λιμάνια μικρών νησιών κι έπειτα έρημες θάλασσες κι έπειτα δάση γεμάτα ζωή και όμορφη σκιά και έτσι όπως είχα χαθεί μέσα στη φαντασία μου κλείνω τα μάτια και παίρνω μια βαθιά ανάσα και -δεν ξέρω γιατί, από βλακεία- περιμένω να νιώσω τον καθαρό αέρα, την αλμύρα ή τα δέντρα, κάτι · και εκείνη τη στιγμή, περνάει από δίπλα μου μια γαμημένη νταλίκα, αλλά εκείνη ακριβώς τη στιγμή ρε πούστη μου, και μπουκάρει όλο το καυσαέριο μέσα στα ρουθούνια μου. Δηλαδή, τι στον πούτσο δηλαδή, τι να πεις πια με αυτήν την κωλόπολη, μία φορά να μην μας κόψει τα φτερά αυτό το γκρίζο κωλοδωμάτιο, μία, ΜΙΑ. Μπαίνει που λες το καυσαέριο στα ρουθούνια μου, όλο, όλη η βρώμα μέσα, όλα τα χημικά μέσα, και αρχίζω έναν βήχα, γκουχ γκουχ, γκουχ γκουχ, έναν τεράστιο βήχα. Απέραντο. Θα φτύσω αίμα, λέω, θα φτύσω αίμα, γκουχ γκουχ, βοήθεια ρε, θα φτύσω αίμα. Και γκουχ γκουχ γκουχ, γκουχ γκουχ γκουχ, αρχίζω να παραπατάω γιατί ζαλίζομαι, δεν μπορώ ν' αναπνεύσω σαν τον άνθρωπο, γκουχ γκουχ γκουχ, βοηθήστε με ρε, πνίγομαι από τα καυσαέρια, βοηθ- γκουχ, γκουχ γκουχ.. παραπατάω, και πέφτω στο δρόμο, και περνά πάλι μια νταλίκα, δεν είμαι σίγουρη αν ήταν η ίδια · είδα τα φώτα, είδα την πινακίδα, ένιωσα πόνο του ενός δευτερολέπτου κι έπειτα βυθίστηκα στην ανυπαρξία. 
  Από τα κωλοκαυσαέρια. 

  Ποιος φταίει;