Όρος Γκούλακ, 5.3.2053

 Ποτήρι κρασί για άλλη μια φορά. Βέβαια και θα 'ταν ποτήρι κρασί. Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι. Ούτε το στερεοφωνικό μου παράτησα, ούτε τη συλλογή των CD.. τόσα χρόνια προσπάθειες. Έχει αλλάξει η μουσική τώρα, όσο πάει βγαίνουν πιο πολλές αηδίες. Ο αγαπημένος μου Παύλος έφυγε. Όλοι όσοι ήταν είδωλά μου όταν ήμουν έφηβη είναι νεκροί. Ο Paul Mccartney είναι σκόνη. Η Σώτη Τριανταφύλλου επίσης. Έχει εξαφανιστεί κάθε ποιότητα απ' το ραδιόφωνο- κάποτε ίσως να άκουγα εδώ κι εκεί, τώρα ποτέ μου, δεν έχω ιδέα αν όντως υπάρχει ακόμη το ραδιόφωνο. Οι νέες γενιές είναι χαζές. Νιώθω σκουριασμένη. Δεν πειράζει. 
 Η βρύση μου στάζει. Μετράω το χρόνο σε σταλιές νερού. Μα πώς περνούν έτσι! Ήδη έπεσαν τριάντα επτά. Θυμάμαι κάτι απ' τα παλιά, μια φορά, κάτι που δεν θα 'πρεπε να είχα ακούσει.  Διαγώνισμα Άλγεβρας: Έχετε ακόμη δύο λεπτά. Μα αν είναι δυνατόν κυρία, πώς περνάνε έτσι τα λεπτά, τι να προλάβουμε! Κι ύστερα ο ψίθυρος: τα χρόνια να δεις πώς περνάνε..  Το βλέμμα μου πέφτει στο ημερολόγιο. Τι το έχω εκεί; Ποτέ δεν το χρησιμοποιώ. Και τι μέρα είναι σήμερα; Κάτσε να δω.. Ανάβω την τηλεόραση. Πέντε τρίτου του 2053. Τρίτος μήνας είναι ο Μάρτης.. 
 Παγώνω. Κάτι ξεχνάω. Κάτι είναι σήμερα. Όχι γενέθλια, όχι γιορτή.. όχι ραντεβού στο γιατρό.. δεν κλείνω ραντεβού στο γιατρό.. Κάτι σημαντικό, τι είναι..
 Θυμάμαι. 

 Σ'ένα μπαρ χωρίς ατμόσφαιρα, 5.3.2053
 Μόλις σηκώνω το ακουστικό, θέλω να πω σ' όποιον με κάλεσε πόσο ευγνώμων του είμαι που πήρε, πόσο με σώζει απ' αυτήν την άσχημη κατάσταση. Αντ' αυτού, λέω, "Ναι;"
Σιωπή απ' την άλλη γραμμή. Περιμένω. Τελικά, μιλάει. 
"Βρήκα τις γοργόνες. Μ'ακούς; Τις βρήκα." 
Ε; 
"Είσαι εκεί; Σου λέω, βρήκα τις γοργόνες."
Ω! 
"Ναι, ναι, εδώ είμαι, σ'ακούω!" Δεν το πιστεύω, απίστευτο, πράγματι, απίστευτο. 
"Βρήκα τις γοργόνες." επαναλαμβάνει. Χαμογελάω, η καρδιά μου χτυπά δυνατά, ο κόσμος δεν υπάρχει γύρω μου, είμαι και πάλι δεκάξι, το αίμα στις φλέβες μου ρέει πράγματι, ρέει σαν τρελό, σα νερό που κυλάει. 
"Κι εγώ!" αναφωνώ τότε. "Κι εγώ! Ταξίδεψα στο διάστημα! Πήγα εκεί που ήθελα!" Νομίζω πως νιώθω το πρόσωπο της άλλης γραμμής να χαμογελάει. 
"Είσαι ακόμα εκεί;" ρωτά. 
"Ναι!" αναφωνώ, χωρίς να το σκεφτώ. Κοιτάζω γύρω μου, ναι, ίσως να είμαι ακόμα εκεί. "Ναι, ναι είμαι ακόμα εκεί! Εσύ;"
"Ψήλωσες καθόλου;" 
Γελάμε. 

Όρος Γκούλαγκ, 5.3.2053
 Έκλεισα το τηλέφωνο μετά που άκουσα το γέλιο απ' την άλλη γραμμή, δεν έχω ιδέα γιατί, ένιωσα πως ήταν αρκετό, φοβήθηκα να προχωρήσω παρακάτω, θα χανόμουν στο παρελθόν κι ύστερα πάλι απ' την αρχή, ν'αποδεχτώ το χρόνο που πέρασε, να νιώσω το δέρμα μου να γερνά στο πέρασμα του χρόνου. Δεν θα θυμηθώ τίποτα άλλο για σήμερα. Κατεβάζω το ακουστικό και ύστερα το ξαναβάζω στ' αυτί μου, ενώ η γραμμή έχει κλείσει και το ξέρω, ξέρω πως δεν ακούει. Κι όμως, λέω : "Δεν ξέρω τι κατάλαβες, ελπίζω να μην κατάλαβες αυτό που εννοούσα.. Δεν βρήκα τις αληθινές γοργόνες, τις έψαξα, δεν τις βρήκα, ακούς; Βρήκα κάτι χάπια όμως.. που φέρνουν γοργόνες.. Παραστράτησα.. Ξέπεσα.. Έζησα στο δρόμο πνιγμένη στη φτώχια και στη βρωμιά σαν την Αλίκη στη χώρα του LSD και τώρα κλέβω καπούνια απ' τα ξενοδοχεία σαν την Ανατολή στο Για την Αγάπη της Γεωμετρίας.. Ακούς; Γαμήθηκα με ξένους για λεφτά και τώρα αηδιάζω με τον εαυτό μου. Παράτησα τα πάντα. Δεν βρήκα τις αληθινές γοργόνες. Δεν υπάρχουν. Ακούς; Δεν υπάρχουν γοργόνες.. Ακούς..; 

Σ΄ένα μπαρ χωρίς ατμόσφαιρα, 5.3.2053. 
Ναι. Ναι, ακούω..