Θλίψη, ψυχρή, ατέρμονη, ατελείωτη, ανελέητη, και πανέξυπνη, σαν καρκίνος που κάνει μετάσταση απ' το ένα όργανο στο άλλο μέχρι να τ' αχρηστέψει όλα και να πεθάνεις, κάτι τέτοιο, κάπως έτσι, άσχημα, άχαρα, αργά, βασανιστικά, έτσι θα είναι και ο θάνατός μας, και ο δικός μου, και ο δικός σου, και όλων, θα πεθάνουμε απ' την πολλή θλίψη, θα τρυπήσει τ' αυτιά μας και το μυαλό μας, θα τρυπώσει στο αίμα μας και θα διαρρεύσει σ' όλο μας το σώμα, μέχρι που δεν θα 'χει τίποτα άλλο να φάει, η θλίψη δεν σκάει ποτέ να ξέρεις, ποτέ, ποτέ δεν χορταίνει, είναι χοντρή και άσχημη και άχαρη αλλά πότε πότε φοράει ένα μαύρο καπέλο και δεν φαίνεται η χοντρομούρη της και εμείς την ερωτευόμαστε, τι ηλίθιοι, τι τυφλοί που είμαστε, αυτή η πρόταση τραβάει πολύ περισσότερο από ότι περίμενα αλλά νιώθω πως ξέχασα τις τελείες, δεν υπάρχουν τελείες, γαμώ τις τελείες, η ζωή είναι αρμονική, ζωή ωραία μα τόσο μικρή, δώστε φιλιά στα πουλιά και πείτε γεια στους ουρανούς, φεύγω, πάω ταξίδια σε τόπους μακρινούς