Κρασί. Κατακόκκινο, του αίματος: το αγαπημένο σου. Σε θυμάμαι ξέρεις, εδώ κι εκεί, στα βρεγμένα στενάκια το χειμώνα, με τις μαύρες γάτες και τα σκουπίδια, σαν σκηνικά ταινίας, σε θυμάμαι στα ξεχασμένα κουτούκια με τα χαμηλά φώτα και τις όμορφες μυρωδιές που σου γεμίζουν τη μύτη και σε κάνουν χαρούμενο. Σε θυμάμαι κάτω απ' τον μαύρο ουρανό, σε θυμάμαι μέσα στην κάπνα των τσιγάρων, στη βρωμιά αυτή της γόπας στο τασάκι, στην κάπνα εκείνη που μυρίζει αυτοκαταστροφή, βλακεία, θλίψη και θάνατο. Γενικά σε θυμάμαι, εδώ κι εκεί, ξέρεις, όταν οι δρόμοι μυρίζουν σαν εσένα, σε θυμάμαι. Στα χρώματα που μοιάζουν με εσένα, σε θυμάμαι. Και όταν φυσάει το ελαφρύ αεράκι και το νιώθω να γλύφει το σώμα μου νωχελικά σε θυμάμαι, αλλά για λίγο, για μια στιγμή, για όσο προλάβει να με γλύψει το αεράκι σε θυμάμαι. Ζεις μέσα σ' αυτό το αεράκι. Μου μιλάς μέσα απ' αυτό. Ακούω τη φωνή σου. Εδώ κι εκεί, ξέρεις, την ακούω. Μου μιλάς. Τα βράδια εδώ κι εκεί έρχεσαι στον ύπνο μου και με τρομάζεις- γιατί; Γιατί με τρομάζεις; Γιατί να σε φοβάμαι; Φταίω εγώ, φταις εσύ, ποιος ξέρει.. Εγώ σε φέρνω, εσύ έρχεσαι; Μερικές φορές ακούω τη φωνή σου στο μυαλό μου και σκέφτομαι, εσύ μου μιλάς ή εγώ σε φαντάζομαι; Κι αν είσαι όντως εσύ που μιλάς μέσα στο μυαλό μου; Και αν σε φαντάζομαι εγώ; Πήγα στην κυρία Ελένη μια- δυο φορές, ξέρεις, όπως πήγαινες κι εσύ. Της είπα πως σ' ακούω. Μου είπε πέντε χιλιάδες πράγματα. Αν είσαι όντως εσύ ή όχι, αυτό δεν μου το 'πε. Νομίζω πως μου το 'φερνε πλαγίως. Δεν με νοιάζει, δεν άκουγα τι έλεγε έτσι κι αλλιώς. Πεταμένα λεφτά, θα έλεγες. Σε θυμάμαι, λοιπόν, που λες, γενικά, εδώ κι εκεί. Να, στιγμές σαν και τώρα, σε θυμάμαι. Αν και τώρα ούτε κρασί έχω μπροστά μου, ούτε σε κάνα βρεγμένο στενάκι είμαι, ούτε κουτούκια πέρασα, ούτε βρωμάει τσιγαρίλα.. Μόνο νύχτα είναι. Είπα, σε θυμάμαι κάτω απ' το μαύρο ουρανό. Αλλά δεν είμαι κάτω απ' αυτόν τώρα, τώρα είμαι κάτω απ' το λευκό ταβάνι μου, της κρεβατοκάμαρας, που είχες κολλήσει εκείνα τα φωσφοριζέ αστεράκια, λες και ήμασταν πέντε χρονών. Και όταν σε ρώτησα γιατί το έκανες είπες πως τα βράδια πριν κοιμηθείς σ' αρέσει να ονειρεύεσαι. Κι ας μεγαλώσαμε. Έτσι είπες. Ακόμα τα κοιτάζω κι ακόμα σε σκέφτομαι. Ποιο από αυτά τα αστέρια είσαι; Θα δώσω σε ένα από αυτά το όνομά σου. Για χάρη σου. Για να σε θυμούνται, όπως σε θυμάμαι κι εγώ. Και όταν περάσουν τα πολλά χρόνια και έρθει καιρός να ταξιδέψει κάποιος πλάι σε αυτό το αστέρι θα πει να, να, εσύ είσαι αυτό το αστέρι. Θα πει το όνομά σου και ύστερα θα πει, μόλις πέρασα δίπλα από αυτόν τον αστέρα. Από αυτόν τον ήλιο. Θα είσαι ένας ήλιος. Ένα φωσφοριζέ αστεράκι κρεμασμένο απ' το κενό. Ένα λαμπερό φως που αιωρείται στην ατμόσφαιρα. Θα είσαι αυτό που ονειρευόσουν κάθε βράδυ πριν κοιμηθείς.
Σε θυμάμαι. Θυμάμαι πάντα αυτά που έλεγες. Θυμάμαι εσένα, εσένα, εσένα. Θέλω να σου τραγουδήσω: Το μόνο που θα 'θελα αν κάποτε σε ξαναδώ, είναι να πω ευχαριστώ για το θαύμα που είδα.. Και να δώσω για μια τελευταία φορά το ρυθμό, στον τρελό σου χορό, στην Λευκή Καταιγίδα. Ίσως και να θέλω απλά να στο πω. Αυτό ακριβώς, με αυτά τα λόγια, όπως ακριβώς το λέει το τραγούδι. Έτσι ακριβώς. Να δώσω για μια τελευταία φορά τον ρυθμό, στον τρελό σου χορό, στη Λευκή Καταιγίδα. Και να πω ευχαριστώ για το θαύμα που είδα.
Ακούω τη φωνή σου. Εδώ κι εκεί, ξέρεις. Αν τύχει, όταν τύχει. Μου μιλάς..(;)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου