Βαρύτητα

Θέλω να δω τα πράγματα που βλέπεις κάθε μέρα, να προφέρω τις λέξεις που λες κάθε μέρα, να ακούσω τους ήχους που ακούς κάθε μέρα, να γράψω αυτά που γράφεις κάθε μέρα, να σιγοτραγουδήσω ό,τι τραγουδάς εσύ, θέλω να μπω μέσα σου και να χαθώ μέσα σου, να με ρουφήξεις σαν το σφουγγάρι το νερό και να 'μαστε ένα. Δεν έχω σχήμα, δεν έχω πρόσωπο, δεν έχω χρώμα, δεν έχω μυρωδια, είμαι νερό- θέλω να με ρουφήξεις και να γίνω ό,τι εσύ. Θέλω να σου ανήκω- μπορεί και να σου ανήκω ήδη, βέβαια, πού ξέρεις... Όμως θέλω να μπορείς να το πεις. Να το εκφράσεις. Μου ανήκεις. Και ξέρεις και τι άλλο θέλω να πεις; Μου αρκείς. Θέλω να σου αρκώ. Να είμαι αρκετή. Να είμαι ο λόγος σου να γελάς το πρωί. Να είμαι ο λόγος σου να πιστεύεις στη φωνή που τραγουδάει, here comes the sun, it's alright... Θέλω ο ήλιος να έρθει σε 'σενα, θέλω να το μάθω όταν ο ήλιος έρθει σε 'σένα. Θέλω την καθημερινότητά σου σε μια ταινία, να σε νιώθω να υπάρχεις. Και στο παρόν μοιάζεις τόσο μακρινή/ και απορώ αν είχαμε ποτέ συναντηθεί
Μα τα σφουγγάρια έχουν ένα κακό τελικά- με την παραμικρή πίεση, σ'αδειάζουν, σε διώχνουν, ξεφουσκώνουν, μα όχι ολόκληρο. Είν' πονηρά. Κρατούν μέσα τους ένα κομμάτι σου. Μικρό ίσως, μεγάλο μπορεί, ποιος ξέρει, και ποιος νοιάζεται...

“Εσύ!
Εσένα που αγάπησα
Κοίτα αμα πιεις κι όπως πάντα μεθύσεις
Μην πεις ποτέ πως μ’αγάπησες
Δε θ’άφηνες να γίνω πλατανόφυλλοΣε ξεροπόταμους να πλέω....”

—	Κατερίνα Γώγου