Την κοίταξα μέσα στα μάτια για πρώτη φορά όταν μου είπε "Σ'αγαπάω". Στην αρχή, δεν της απάντησα. Πάνω από όλα, δεν είχα τι να απαντήσω. Τι να απαντήσω πρώτο. Μην με αγαπάς. Κι εγώ. Σ' ευχαριστώ. Τρέξε.  Τόσες πολλές απαντήσεις, τόσες. Δεν έχω πού να τις χωρέσω.  "Δεν είναι Παράδεισος εδώ" είπα τελικά. Χαμογέλασε. Δεν τράβηξε το βλέμμα της απ' το δικό μου. You're like a cat, σκέφτηκα. You're like a cat. Cats never lose eye contact. They feel threatened. "Ω, είν' ωραία στον παράδεισο." μου είπε. Ο τρόπος που μιλούσε, ο τρόπος που παρουσίαζε τα πράγματα, ο τρόπος που άλλαζαν τα μάτια της όταν άλλαζε το θέμα. Έβλεπα ενδιαφέρον, ενθουσιασμό, έβλεπα ευτυχία. Έβλεπα μέλλον μέσα στα μάτια της. Λες και ήξερε από πριν, λες και τα 'χε δει όλα να ξεδιπλώνονται μπροστά της. Λες και είχε βρεθεί στον παράδεισο. Κι όμως, ήταν σαν μια γάτα. Ποτέ δεν τραβούσε το βλέμμα της αν δεν το τραβούσες πρώτα εσύ. Κοιτούσε τα πάντα ταυτόχρονα- έτσι μου φαινόταν. Τώρα, νομίζω πως ξέρω- νομίζω πως ήταν πάντα σε επιφυλακή, σαν επαγγελματίας κάμερα-μαν σε επιφυλακή, έτοιμος να τραβήξει όποιο όμορφο πλάνο βρεθεί μπροστά του. Έτσι κι εκείνη. Έβλεπε και με τις άκρες του ματιού, δεν συγκεντρωνόταν σε τίποτα, σύλλεγε αναμνήσεις. 
"Είσαι μια συλλέκτρια." της είπα. Το χαμόγελό της έσβησε για μερικά δευτερόλεπτα, και γύρισε σε μια τόση δα στιγμή. Μα πώς; θυμάμαι να ρωτάω τον εαυτό μου. Πώς; 
"Έχω ζήσει πολλές φορές" μου είπε. Θυμάμαι να την κοιτάζω ξανά μέσα στα μάτια. Να ψάχνω. "Όλοι έχουμε ζήσει πολλές φορές. Κανείς μας, όμως, δεν θυμάται τίποτα απ' τις προηγούμενες ζωές. Ποτέ. Είμαστε καταδικασμένοι να μην μαθαίνουμε ποτέ από τα λάθη μας. Όταν πεθαίνουμε, έχουμε δύο επιλογές. Δοκιμάστε ξανά ή Προχωρήστε. Κι εμείς, δοκιμάζουμε ξανά. Πάντοτε. Κι η μνήμη μας σβήνει και τα κεφάλια μας αδειάζουν και η ψυχή μας ταξιδεύει και τρυπώνει σ' όποιο κενό σώμα βρει. Και άνθρωποι γεννιούνται. Γυρνάμε από εκεί που ξεκινήσαμε, και προσπαθούμε ξανά. Με τι σκοπό; Με τι στόχο; Θα είμαι άλλος αυτή τη φορά; Ή μήπως δεν θα κάνω τα ίδια λάθη; Βλακείες! Ό,τι μας συμβαίνει δεν είναι μόνο αποτέλεσμα δικών μας πράξεων. Δεν μπορούμε ν' αλλάξουμε τα πάντα απλώς με μια απόφαση. Όμως, και πάλι, γυρνάμε. Επιστρέφουμε στον τόπο του εγκλήματος και διαπράττουμε ξανά το ίδιο έγκλημα. Είμαστε βλάκες, βλάκες..."
Δεν καταλάβαινα τίποτα.
"Ξέρεις ποιος είναι ο ορισμός της τρέλας;" με ρώτησε μετά. Ανασήκωσα τους ώμους μου. "Όταν συνεχίζεις να κάνεις το ίδιο ακριβώς πράγμα επαναλαμβανόμενα, περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα."
Έκανε μια παύση πριν συνεχίσει. Νομίζω πως άρχισε να μουρμουρίζει στον εαυτό της. Ίσως και να τραγουδούσε. Ίσως να ξέχασε πως ήμουν εκεί. Δεν ξέρω. Δεν έχει σημασία.
"Οπότε, είμαστε κι εμείς τρελοί. Είμαστε όλοι τρελοί. Και οι τρελοί, δεν έχουν έγνοιες. Γιατί οι τρελοί, δεν έχουν μυαλό. Κι έτσι..."