Πες της, ο κόσμος δεν είναι τόσο άδειος όσο πιστεύει. Πες της πως μονάχα οι αριθμοί είναι κενοί και πειθαρχημένοι, και συγχρόνως απείθαρχοι και χαοτικοί. Πες της πως ο κόσμος δεν είναι αριθμός, ευτυχώς. Θέλω να της δείξεις φωτογραφίες της μάνας της και να της πεις πως ο δρόμος δεν βγάζει πουθενά, αλλά η διαδρομή είναι όμορφη, αξίζει, είναι γεμάτη εκπλήξεις που άλλοτε τις προκαλείς κι άλλοτε απλώς εμφανίζονται. Θέλω απ' τις φωτογραφίες της μάνας της να μάθει πως το μέλλον υπάρχει, είναι μπροστά μας, μία αόρατη σκιά που δεν ανήκει σε κανένα και περιμένει ν' αποκτήσει ιδιοκτήτη. Πως το μέλλον είναι κρυμμένο πίσω από μια πόρτα. Είτε την ανοίγεις, είτε δεν την ανοίγεις: και στις δύο περιπτώσεις θα το μετανιώσεις. Κάποια πράγματα δεν τ' αποφεύγουμε ποτέ. Πες της πως, αν δεν είχε συμβεί αυτό, θα 'χε συμβεί κάτι άλλο- όποιος κι αν είσαι, όπου κι αν πας, από όπου κι αν έρχεσαι, κάτι θα πάει στραβά. Πάντα. Πες της πως, θεός δεν υπάρχει. Να μην ελπίζει και να μην προσεύχεται, να μην κλείνει τα μάτια της και να μην σταυρώνει τα δάκτυλά της. Όταν θα θέλει δύναμη, να κοιτάζει τον εαυτό της στον καθρέπτη και να λέει, "Είμαι η Ζωή. Θέλω. Και θα αποκτήσω." και να πιστεύει στη φωνή που ακούει. Να θυμάται μόνο, πες της, πως η θάλασσα δεν θα 'ναι πάντα ήρεμη, και να μην ξεγελιέται, γιατί ακόμα και στους παραδείσους που ο μόνος άνεμος που χτυπά τον κόλπο είναι ο Νοτιανατολικός, κάποτε, κάπως, τα νερά αφινιάζουν... σαν τη λύσσα που παθαίνουν τα σκυλιά όταν γερνάνε. Να είναι έτοιμη, αυτό θέλω από εκείνη. Όταν θα 'ρθει το κύμα να την κουκουλώσει και να την παρασύρει στα βαθιά νερά που δεν υπάρχει βυθός και επιφάνεια, βοράς και νότος, ουρανός και γη, εκεί που, περισσότερο απ' όλα, δεν βλέπεις καν λόγο να ψάξεις να βρεις κάτι απ' αυτά, να είναι έτοιμη. Να το περιμένει. Και να 'ναι σίγουρη πως θα 'ρθει. Σαν την άνοιξη... που πάντα έρχεται... και πάντα φεύγει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου