Clair de lune

These violent delights have violent ends
and in their triumph die, like fire and powder,
which, as they kiss, consume.


  Χόρεψε μαζί μου.
 Εδώ, υπό το Σεληνόφως. Εδώ, στην πιο απόμακρη γωνιά του δάσους. Χόρεψε μαζί μου.
  Θα υποκριθούμε πως δεν υπάρχει κόσμος πίσω από αυτά τα πλατάνια.
  Απλώς χόρεψε μαζί μου.
  Θα τραγουδούν τα πουλιά μελωδίες κι εμείς θα λικνιζόμαστε, και καθώς τα σώματά μας θα χορεύουν μελαγχολικούς ρυθμούς, θα μουρμουρίζουμε στίχους. Χόρεψε μαζί μου.
  Μην με κάνεις να πέσω στα πόδια σου. Χόρεψε μαζί μου τώρα που στο ζητάω, τώρα που απλώνω απαλά το χέρι μου προς εσένα χωρίς να απαιτώ τίποτα. Αφέσου σ'εμένα, μην με κάνεις να σου επιβάλλω τον χορό.
  Έλα, κι αν δεν ξέρεις τα βήματα, θα πατήσεις πάνω στα δικά μου πόδια και θα χορεύουμε σαν μία σιλουέτα. Ίσως και να 'ναι πιο όμορφα έτσι. Να ενωθούν οι σκιές μας. Η μία δικιά μου και οι δύο δικές σου.
 Χορεύουμε; Θα περιμένω για πάντα ν'απαντήσεις. Θ'αρνηθείς τον κόσμο για χάρη μου; Θα ονειρευτείς μαζί μου; Θα υποκριθείς πως δεν υπάρχει πραγματικότητα, μόνο για χάρη μου;
 Ζητάω πολλά;
 Έναν μονάχα χορό.
 Κάτω απ'το φως της Σελήνης. Σαν αυτούς που χορεύαμε παλιά στο μπαλκόνι μας. Τότε που ονειρευόμασταν πως οι πολυκατοικίες είναι δέντρα και ο ουρανός γεμάτος αστέρια. Στις 3 το βράδυ μ'ένα τσιγάρο στο χέρι, που το καπνίζαμε κι οι δυο.
 Σαν αυτούς που χορεύαμε στους γεμάτους δρόμους της πόλης κάθε επτά το πρωί. Δυο πεζοί που περπατούσαν χορεύοντας γύρω απ'τα αμάξια που περίμεναν ανυπόμονα ν'ανάψει το πράσινο φανάρι. Θυμάσαι εκείνους που χαμογελούσαν μ'εμάς; Που δυνάμωναν τα ραδιόφωνά τους για να βρίσκουμε ρυθμό; Θυμάσαι εκείνους που ζήλευαν εμάς;
  Δεν θέλω τώρα εγώ να ζηλεύω αυτούς.
  Έλα μαζί μου για έναν τελευταίο χορό.
  Έναν χορό μέχρι το άπειρο, μαντάμ; Για κάθε μας βήμα θα προστίθενται 100 ακόμη δευτερόλεπτα μουσικής, κι έτσι δεν τα τελειώνει ποτέ. Έλα, έλα να κάνουμε το άπειρο πραγματικότητα. Έλα να το ζήσουμε.
  Χόρεψε μαζί μου. Να μπλεχτούν ξανά τα όνειρά μας. Θέλω να ανακαλύψουμε ξανά πως οι μεγαλύτεροί μας φόβοι και τα μεγαλύτερά μας όνειρα συμπίπτουν. Κάνε μου αυτό το δώρο. Θέλω να χορέψεις μαζί μου ξανά.
  Θέλω να σε δω ξανά να απλώνεις τα χέρια σου σε μένα και στην αγκαλιά σου να κουβαλάς το άπειρο.



 Γεράσαμε, Αμάντα, γλυκιά μου. Πάνε οι παλιές, καλές μέρες. Θυμάσαι τι σου 'χα πει πως με πλήγωνε περισσότερο; Πώς και δεν θυμάσαι. Και εσύ προσπάθησες να το κάνεις να μην υπάρχει. Μα αυτός είναι ο κόσμος μας, αγαπημένη μου Αμάντα. Αυτή είναι η φύση μας. Να τελειώνουμε. Να αναλώνουμε.
 Και τώρα, Αμάντα, μετά από τόσα χρόνια προσπάθειας να νικήσεις το τέλος, να το βγάλεις απ'την πραγματικότητά μου, να με κάνεις νέο κι αγήραντο, έγινες η μεγαλύτερη απόδειξη πως αυτό που με πληγώνει υπάρχει πράγματι: Τελείωσες, γλυκιά μου Αμάντα. Με άφησες.
 Μακάρι να χόρευες μαζί μου. Όπως θα μπορούσε ένας γέρος σαν κι εμένα να λικνίσει το κορμί του. Ακουμπώ σε μια μαρμαρένια πλάκα που κρύβει μέσα της ό.τι απέμεινε σ'εμένα από εσένα. Αναρωτιέμαι τι να είσαι τώρα. Αναρωτιέμαι αν είσαι εδώ και δεν μπορώ να σε δω. Μα, όπως κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, έτσι και σήμερα θα χορέψω μαζί σου. Κι ας μην είσαι εδώ.
 Θα γιορτάσεις μαζί μου τα γενέθλιά μου κι ας μην είσαι εδώ.
  Μου λείπεις, Αμάντα. Μα τα κατάφερες. Είσαι ο λόγος που το τέλος πια δεν με πληγώνει. Όταν έρθει, θα το χαιρετήσω σαν παλιό, καλό φίλο. Και θα το ευχαριστήσω που με φέρνει, επιτέλους, κοντά σου...Αμάντα, γλυκιά μου... Χορεύουμε;

  Δημήτρης.

"Oh here, will I set up my everlasting rest and shake the yolk of inauspicious stars from this world-wearied flesh. Eyes, look your last. Arms, take your last embrace! And lips, Oh you, the doors of breath, seal with a righteous kiss a dateless bargain to engrossing death!"

. Debussy- Clair De Lune