Βάζει το χέρι του στην τσέπη και βγάζει μία ηλιαχτίδα. Εκείνη ξετρυπώνει απ'την γροθιά του και ταξιδεύει στην ατμόσφαιρα. Εκείνος αρχίζει να την κυνηγάει από 'δω κι από 'κει. Η ηλιαχτίδα τον κάνει ότι θέλει. Βουτάει κατά πάνω της με όλη του την δύναμη, χοροπηδάει προσπαθώντας να την φτάσει, κουνά τα χέρια του απροσδιόριστα προσπαθώντας να προλάβει την ταχύτητα του φωτός. Γελοίο ανθρωπάκι, σκέφτεται η ακτίνα. Την ώρα που εσύ διανύεις απόσταση από την δουλειά σου στο σπίτι σου εγώ φτάνω μέχρι τον Άρη. Πού ξανακούστηκε, άνθρωπος να πιάνει ηλιαχτίδες. Πού ξανακούστηκε...
Ο άνδρας της φωνάζει να γυρίσει πίσω. Στο κάτω κάτω, του άνηκε. Απ'την τσέπη του ξετρύπωσε. Του όφειλε την ελευθερία της. Μα εκείνη τον αγνοεί. Τι την νοιάζει; Η συνάντησή τους ήταν τυχαία. "Μα έδειχνες αλλιώς" λέει εκείνος, "σε ένοιαζε. Μου φώτιζες τον κόσμο!"
Οι λέξεις του αυτές ήταν οι μοναδικές που μπόρεσαν να κάνουν την ηλιαχτίδα να κοντοσταθεί για ένα λεπτό, κι ύστερα να γυρίσει να τον κοιτάξει. "Το ότι φώτιζα γενικά δεν σημαίνει πως το έκανα για 'σενα, ηλίθιε!" Μα τα λόγια της ίσα που ακούστηκαν πάνω απ' τα ουρλιαχτά του άνδρα- το φως της ηλιαχτίδας τόσο κοντά στο πρόσωπό του τον έκαιγε, τον τύφλωνε, τόσο που θα 'ταν θαύμα να μπορέσει να ξαναδεί ποτέ του έστω και μια σιλουέτα.
"Σε παρακαλώ" λέει τότε εκείνος, προσπαθώντας να καταπιέσει τον πόνο του, "μείνε, σε παρακαλώ-"
Η ηλιαχτίδα χάνεται στο σύμπαν πριν καν ολοκληρώσει εκείνος την πρότασή του, γελώντας. Πού ξανακούστηκε..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου