Από όλα όσα θα μπορούσα να θυμάμαι, θυμάμαι αυτήν την στιγμή: Εσένα μπροστά στον καθρέπτη. Δεν ήξερες πως σε κοιτάζω και δεν ήθελα να το μάθεις. Δεν ήξερες καν πως είμαι εκεί. Θα σκότωνα να μάθω τι περνούσε απ'το μυαλό σου τότε. Και θα σκότωνα να μάθεις πώς σε έβλεπα εγώ. Δεν μέτρησα την ώρα, αλλά νομίζω ότι κράτησες για 2 τραγούδια την ίδια στάση. Απαράλλακτη, να κοιτάζεις. Τι; Και πάνω που σκέφτηκα πως δεν υπάρχει τίποτα άλλο να δεις μέσα σ'αυτόν τον αντικατοπτρισμό, γιατί είναι αυτός που ξέρεις καλύτερα από όλους, γέλασα με τον εαυτό μου. Γιατί εσύ κάθε φορά που κοιτάζεις τον εαυτό σου στον καθρέπτη βλέπεις κάτι διαφορετικό. Μα τώρα που το ξανασκέφτομαι, όχι μόνο εσύ. Όλοι μας. Κάθε φορά που κοιτάζουμε στον καθρέπτη βλέπουμε κάτι διαφορετικό. Και αλλάζει η όψη μας; Μπα. Πόσο να αλλάζουμε απ'τη μια μέρα στην άλλη; Θ'αλλάζει ο τρόπος που τα βλέπουμε, τότε. Λες και κάθε μέρα φοράμε ένα διαφορετικό ζευγάρι γυαλιά... ή μάλλον τα γυαλιά μας αποκτούν έναν παραπάνω λεκέ. 
  Δεν γύρισες ποτέ να με κοιτάξεις, κι εν μέρη είμαι χαρούμενη γι'αυτό. Βέβαια αν με κοίταζες, θα σου 'λεγα πόσο όμορφη είσαι για μένα. Αλλά τι σημασία έχει αυτό;