Μερικές φορές ονειρεύομαι ότι μπορώ να πετάξω. Ότι ανοίγω τα χέρια μου διάπλατα, σκέφτομαι όμορφα πράγματα, και ξαφνικά έχω φτερά. Μπορώ να ξεφύγω από άσχημους ανθρώπους κ άσχημες καταστάσεις, να εξαφανιστώ και να μην κινδυνεύω από τίποτα. Μπορώ πάντα να πετάω πάνω από τα σύννεφα στις μπόρες, μπορώ να πάω μέχρι το φεγγάρι. Μόνη μου. Όμως είναι τρομακτικά στο φεγγάρι. Υπάρχει τόσο κενό που μου μοιάζει κλουβί. Λες και υπάρχουν αόρατα σύνορα. Μα συγχρόνως είναι και υπέροχα. Απερίγραπτα υπέροχα. Μακριά από τα πάντα και κοντά στο τίποτα- τόσο υπέροχα.