Έξι κοράκια. 
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Τώρα κατάλαβα τι εννοούσε με τη λέξη "φίλους."

"Τι είσαι;" ρωτάω το πρώτο.
"Κοράκι." μου απαντά.
Φεύγω.

"Τι είσαι;" ρωτάω το δεύτερο.
"Πουλί." μου απαντά.
Φεύγω.

"Τι είσαι;" ρωτάω το τρίτο.
"Είμαι σπουργίτι." μου λέει.
"Είσαι κοράκι" δηλώνω.
"Όχι. Είμαι σπουργίτι. Δεν μ'ακούς που τραγουδάω;"
Κι ύστερα βγάζει ήχους, που περιέργως, ακούγονται μελωδικοί.
Φεύγω.

"Τι είσαι;" ρωτάω το τέταρτο.
"Είμαι χελιδόνι." μου λέει.
"Είσαι κοράκι" αποκρίνομαι.
"Όχι. Είμαι χελιδόνι. Βάφτηκα κοράκι να μην με φάνε οι άλλοι."
Φεύγω.

"Τι είσαι;" ρωτάω το πέμπτο.
"Δεν είμαι κοράκι" μου απαντά.
"Και τότε τι είσαι;"
"Δεν ξέρω. Πάντως δεν είμαι κοράκι."
"Κοράκι φαίνεσαι."
"Δεν πετάω σαν κοράκι."
Φεύγω.

"Είσαι κοράκι;" ρωτάω το έκτο. 
"Είμαι κοράκι, είμαι σπουργίτι, είμαι χελιδόνι, είμαι κούκος. Είμαι τα πάντα."
Φεύγω.

"Τι είσαι;" ρωτάω ξανά το πρώτο.
"Σου είπα. Κοράκι." μου απαντά.
"Λες ψέματα."
Χαμογελάει.
Με πλησιάζει λίγο, με αργά βήματα. Ξεδιπλώνει την ουρά του όσο πιο προσεκτικά μπορεί. 
"Είσαι παγώνι..." ψιθυρίζω.