Δεν σε ξέρω. Το πρόσωπό σου φαίνεται γλυκό. Νιώθω μια έλξη για 'σενα. Κάθεσαι στην άκρη του δωματίου με τα χέρια σταυρωμένα, και την πλάτη να γέρνει στον τοίχο, κι απλώς με κοιτάζεις. Σου ανταποδίδω το βλέμμα. Νιώθω ηλεκτρισμό ανάμεσά μας. Ποιος είσαι; Προσπαθώ να μιλήσω, μα δεν ακούω τίποτα. Είτε δεν μπορώ να μιλήσω είτε δεν μπορώ να ακούσω. Μα ούτε εσύ φαίνεσαι να μ'ακούς, οπότε μάλλον είναι η φωνή μου που έχει το πρόβλημα. Προσπαθώ ξανά. Ποιος είσαι; Τίποτα.
Ακούω μια μουσική. Θέλω να ρωτήσω ξανά, μα δεν θα 'χει νόημα. Χιλιάδες ερωτήσεις πλημμυρίζουν το μυαλό μου και ψάχνουν τρύπα να δραπετεύσουν, μα δεν υπάρχει. Είμαι εγκλωβισμένη μέσα στο ίδιο μου το σώμα. Μια σκλαβωμένη ψυχή.
Προσπαθώ να κουνήσω με κάποιο τρόπο. Μα τα μάτια μου δεν μπορούν να φύγουν από πάνω σου - και αυτό όχι λόγω της έλξης... πραγματικά δεν μπορώ να τα κουνήσω- και νομίζω πως έχω μηδέν επικοινωνία με το υπόλοιπο σώμα μου. Είμαι παράλυτη, μάλλον. Έχω πεθάνει; Σε ρωτάω ξανά. Δεν μπορώ να μιλήσω. Όσο πιο πολύ το αντιλαμβάνομαι, τόσο πιο πολύ πανικοβάλλομαι. Κι αν δεν αλλάξει αυτό ποτέ; Κι αν μείνω για πάντα σκλαβωμένη εδώ;
Θέλω να κλάψω μα δεν τρέχουν δάκρυα απ' τα μάτια μου. Ή,έστω, δεν νιώθω τίποτα. Θέλω να ουρλιάξω μα δεν θα βγει ήχος. Θέλω να νιώσω την καρδιά μου να χτυπά σαν τρελή απ'το φόβο, έστω αυτό, μα...
Γυρίζεις το βλέμμα σου. Κοιτάζεις στο πάτωμα.
"Μην προσπαθείς." αυτό λες.
Σε παρακαλώ, θέλω να σου πω, σε παρακαλώ, βοήθησέ με. Δεν θα 'πρεπε να ήμουν εδώ. Βγάλε με από εδώ, σε παρακαλώ, σε παρακαλώ... Μα τίποτα ξανά.
Η φωνή σου μ'ακούστηκε όμορφη. Θέλω να μιλήσεις ξανά. Το μυαλό μου το φωνάζει, μα, όπως πάντα, τίποτα δεν ακούγεται.
Με πλησιάζεις. Με πιάνεις με τα δυο σου χέρια, και μόνο τότε είναι που αντιλαμβάνομαι πόσο μικροσκοπική είμαι. Με πετάς στον τοίχο. Δεν νιώθω πόνο. Βλέπω τις εικόνες να εναλλάσσονται γρήγορα καθώς αιωρούμαι για αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα. Προσγειώνομαι στο πάτωμα, δίπλα σ'ένα τεράστιο, μαύρο κουτί.
"Εσύ το ζήτησες." δηλώνεις.
Μα ποιος είσαι; Και τι ζήτησα;
"Ξέρεις τι έχει απομείνει απ'αυτό που ήσουν;" συνεχίζεις, "μία καρτελίτσα μόνο. Μία καρτέλα που λέει, κατασκευάστηκε στην Ρωσία. "
Δεν καταλαβαίνω.
Με σηκώνεις με τα χέρια σου ξανά. Πάμε μπροστά σε ένα κάδρο. Είσαι εσύ, ακίνητος, ανέκφραστος, και κρατάς στα χέρια σου μια λούτρινη κούκλα με ξανθιές μπούκλες και ραμμένο στόμα.
"Να 'σαι."
Όχι, όχι, όχι...
"Το ζήτησες. Και ζήτησες κι αυτό, κι αυτό, κι αυτό!" με πετάς στον τοίχο, στο ταβάνι, στο πάτωμα, πατάς πάνω μου. Δε νιώθω πόνο, όμως βλέπω το σώμα μου να σκίζεται, το εσωτερικό μου υλικό να γεμίζει το δωμάτιο.
Όχι,όχι,όχι...
Ανοίγω τα μάτια μου ενστικτωδώς, σαν άνθρωπος που ξαναγεννιέται, έτσι νιώθω. Βαριανασαίνω. Είμαι λουσμένη στον ιδρώτα. Μ'ένα στυλό, γράφω στο χέρι μου τις παρακάτω λέξεις, τη μια κάτω απ'την άλλη, κι ύστερα τις προφέρω σαν τελετουργική προσευχή:
"Are
you
my
friend?"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου