Μία ματιά μόνο, έφτανε ένα μόνο βλέμμα, δικό σου, μέσα απ' τα τζάμια του λεωφορείου, για να μάθω.. για να ξέρω.. Το 'ξερες και συ, πως σε 'βλεπα, μέσ' απ' τα παράθυρα. Είμαι σίγουρη.. Κι ενώ συγκρατιόσουν και έκαμες προσπάθεια να περάσουν οι κινήσεις σου απαρατήρητες, δεν φαντάζεσαι πόσο πολύ τις πρόσεχα. Δεν μπορώ να σου εξηγήσω. Την κάθε μια ξέχωρα, κι ύστερα όλες μαζί. Κι ύστερα, ξαφνικά, αφέθηκες. Ίσως να νόμισες πως δεν κοιτούσα πια. Ίσως να σου ξέφυγε. Πάντως το 'δα, κι ακόμα το θυμάμαι, και πάντα θα το θυμάμαι. Το βλέμμα σου, για μια στιγμή. Πολύ μικρή. Το είδα. Και μάλιστα, τότε, τότε που το 'δα, θυμάμαι -αν κι έχουν περάσει μέρες, το θυμάμαι- σκέφτηκα, nowhere to run home to, no wonder you're not fine. Στιχάκια του δρόμου που δεν θ' ανήκουν ποτέ σ' ένα τραγούδι. Αδέσποτα.. Και πώς να 'χεις μέρος να λες σπίτι; Στο σπίτι είμαστε ασφαλής, ξεκουραζόμαστε, εσύ όλο τρέχεις.. Όλο φροντίζεις.. Ωραία θα 'ταν- και το εννοώ- τα αντικαταθλιπτικά να έκαναν τους ανθρώπους χαρούμενους, να έφερναν την ευτυχία. Ωραία θα ήταν. Μα αντικαταθλιπτικά τα λένε. Αντί + κατάθλιψη. Διώχνουν τη θλίψη, τίποτ' άλλο. Αν έφερναν ευτυχία θα τα έλεγαν κάπως αλλιώς.. Ήθελα να στο πω, δεν στο 'πα. Σου λέω τούτο όμως. Όλα είναι ένα παράδοξο. Ένα περίμενε για κάτι που δεν θα 'πρεπε να περιμένουμε κι όμως θέλουμε.. Ένα περίμενε για κάτι που όλο έρχεται και ποτέ δεν θα 'ρθει.. Ένα περίμενε σ' ένα βρώμικο λιμάνι για 'κεινο το πλοίο.. Το πλοίο που όλο φτάνει..