Νόρα,

 Στο είχα πει, θυμάσαι; Κάθε καλοκαίρι στο λέω. Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε. Το θυμάσαι; Εγώ το θυμάμαι. Το τραγούδι, το θυμάσαι; Το τραγούδι που 'χει μέσα αυτούς τους στίχους; Κι ύστερα πάει κάπως έτσι, στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε.. τα χέρια θα περάσουμε στους ώμους.. Εγώ, στο 'πα και πριν, το θυμάμαι. Το θυμάμαι όσο καθαρά θυμάμαι τις ταυτότητες στην άλγεβρα,τα κριτήρια ισότητας τριγώνων στη γεωμετρία, το σόλο της κιθάρας στο wish you were here και τους στίχους του Μόχα. Τα τέσσερα πράγματα που ξέρω απ' έξω κι ανακατοτά. Κάποτε ήξερα και τις προθέσεις, στο δημοτικό.. τώρα τις ξέχασα, όσο περνάει ο καιρός και μεγαλώνω ξεχνάω άλλα και θυμάμαι καινούρια. Time is on my side. Οι Stones το λένε. Θυμάσαι τους Stones; Ή μήπως τους ξέχασες κι αυτούς; Ποια θα 'σαι αν ξεχάσεις ακόμα και τους Stones; Ποια είσαι γενικά, τελικά; Αφού δεν θυμάσαι τίποτα; Ξέρεις ποιοι δεν θυμούνται τίποτα; Οι νεκροί. Είσαι κι εσύ μια απ' αυτούς; Μα όχι βέβαια, οι νεκροί είναι καταραμένοι, δεν έχουν αναμνήσεις και δεν μπορούν να δημιουργήσουν νέες. Εσύ δεν είσαι καταραμένη.. Είσαι; 
  Εμένα δεν μου είπαν πως βρέθηκες νεκρή, με το κεφάλι σταπατσαρισμένο κάτω από μια ρόδα, να κολυμπάς στο ίδιο σου το αίμα. Εμένα δεν μου είπαν ότι η καρδιά σου σταμάτησε να χτυπάει. Δεν μου είπαν τίποτα. Κι όταν ρώτησα τι απέγινες, μου είπαν πως θα χάθηκες. Αδέσποτη ήσουν, ότι ήθελες έκανες. Όπως κι εγώ θα έκανα ό,τι ήθελα αν ήμουν αδέσποτη. Εγώ τότε, σε θαύμασα. Θυμάμαι πως σκέφτηκα, επιτέλους. Επιτέλους, έφυγε. Όχι πως σε είχα βαρεθεί- προφανώς και δεν σε είχα βαρεθεί- απλά, ξέρεις, φοβόμουν μην γίνεις το γατί του καναπέ στο οποίο κάποτε είχες αρχίσεις να μοιάζεις. Ξέρεις τώρα. Το θυμάσαι, αυτό το θυμάσαι σίγουρα, γιατί σε πρόσβαλλα- δεν σ'άρεσε να σε προσβάλλουν, όσο κι αν το δεχόσουν, δεν σ' άρεσε. Ω, μου τη δίνει αυτός ο αόριστος..
 Τέλος πάντων. Σήμερα, παίξαμε θέατρο την ώρα της λογοτεχνίας. Το σκεφτόμουν όταν γυρνούσα σπίτι κι ήθελα να στο πω αλλά δεν ήσουν εκεί- καλά θα 'ταν και μια δραματική σχολή, ε; Αλλά μπα.. Τι λεφτά να βγάλεις από μια δραματική σχολή.. Και θες και ταλέντο. .δεν είναι όλα παίξε γέλασε.. Μακάρι να 'ταν.. Ίσως και να 'ναι.. Όπως είπα, μπα.. Εγώ είμαι καταραμένη να λύνω μια ζωή αλγεβρικές ασκήσεις και να επαναλαμβάνω τον ακριβή ορισμό του έργου για να χαίρεται ο καθηγητής μου. Έργο μιας δύναμης είναι το μονόμετρο μέγεθος που ισούται με το γινόμενο του μέτρου της δύναμης επί τη μετατόπιση που διήνυσε το σώμα εξ' αιτίας αυτής της δύναμης, και εκφράζει το ποσό της ενέργειας που μεταφέρθηκε από ένα σώμα σε ένα άλλο ή μετατράπηκε από μία μορφή σε μία άλλη. Μ. Μάλλον θα 'πρεπε να το προσθέσω κι αυτό στα πράγματα που ξέρω απ' έξω κι ανακατοτά.. 
Κρίμα που δεν ήσουν εκεί σήμερα το μεσημέρι. Θα μ' άρεσε μια μικρή συζήτηση.. Να σου πω πώς πέρασα, να μου πεις κι εσύ.. Να 'χω μια σωστή απάντηση στις σκέψεις μου. Κι εσύ θα 'θελες λίγο χάδι..Μα τι να κάνεις.. C'est la vie, c'est la vie.. 
 Πήγε ένδεκα παρά πέντε. Πρέπει να τελειώνω. Παρασκευή αύριο. Άσχημο πρωινό, όμορφο απόγευμα. Δεν θα πω αντίο. Γιατί θα ξαναγράψω. Δεν θα σου πω ποτέ αντίο. Αντίο λέμε σε αυτούς που έφυγαν. Για να φύγει κάποιος, πρέπει πρώτα να έχει έρθει. 

Α, Νόρα, κάτι τελευταίο, μην το ξεχάσω, το 'πε ο Παύλος στη Θλίψη κι η Θλίψη το 'στειλε στην Ζωή προχθές κι ήθελα κι αυτό να στο πω: Το ομορφότερο τραγούδι που 'χω ακούσει, το είπε ένας καπετάνιος πριν πεθάνει.. Το πιο ωραίο, το πιο ωραίο.. Το πιο ωραίο είναι το επόμενο λιμάνι..

Αυτά λοιπόν. Καληνύχτα, κωλόγατο. Βρωμούσες σκουπιδίλα, ήσουν ντελικάτη κι είχες ό,τι χρειαζόταν: brains and guts. Μυαλό και κότσια. Α, και ήσουν η μόνη γάτα που συμπάθησα ποτέ μου μαζί με κάτι άλλα μωρά γατιά που είχα βρει στην εξοχή όταν ήμουν δέκα. Καληνύχτα.  

Δάφνη.