Αγαπητό ημερολόγιο,
Πιστεύω πως πρέπει να 'χασα τα λογικά μου ή τουλάχιστον να μην καταφέρνω πια να τα ελέγξω, γιατί μόλις πριν από λίγο προσπάθησα να προσευχηθώ. Ήθελα να ζητήσω από το θεό να με βοηθήσει αλλά δεν κατάφερνα παρά να βγάζω μονάχα λόγια, λόγια μάταια και σκοτεινά, που δεν έκαναν άλλο από το να πέφτουν στο πάτωμα δίπλα μου και να κατρακυλάνε στις γωνίες και κάτω από το κρεβάτι. Έκανα προσπάθεια, σοβαρή προσπάθεια, να θυμηθώ τι λέμε μετά το "Τώρα πέφτω να κοιμηθώ.." αλλά όλα εκείνα είναι μόνο λόγια, άχρηστα λόγια, τεχνητά, βαριά, που δεν έχουν ούτε νόημα ούτε δύναμη. Είναι σαν το παραλήρημα που ξερνάει εκείνη εκεί η τρελή γυναίκα, το μέλος της οικογένειάς μου των τρόφιμων. Άχρηστες, άδειες φλυαρίες, δίχως δύναμη και δόξα. Μερικές φορές σκέφτομαι πως μόνο με το θάνατο μπορείς να βγεις μέσα από τούτο το δωμάτιο.
Η Αλίκη στη Χώρα του LSD, της Αλίκης Χ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου