- Στη θέση που σου κράτησαν «στην τελευταία σειρά του θεάτρου» είσαι αρκετά μακριά από τη σκηνή, χάνεις τις λεπτομέρειες αλλά έχεις προοπτική και βάθος πεδίου. Είναι αυτό που σου πρόσφερε η απομόνωση στην Αμοργό ή βρέθηκες εκεί μόνο από την μεγάλη σου αγάπη για τη θάλασσα;
Π.Π.: Μακάρι να ήταν μονό φυσιολατρική η σχέση μου με τη θάλασσα. Φεύγουμε κάποια στιγμή νομίζω όλοι μας και απομακρυνόμαστε από τις λεπτομέρειες ελπίζοντας πως θα δούμε πιο καθαρά. Και καμία φορά βλέπουμε. Αν δεν είμαστε έτοιμοι αλίμονο... μεγάλη βλακεία.. λάθος κίνηση. Είναι η ερημία μια χαρά, αλλά θέλει και το χρόνο της. Πας για την ησυχία και βουίζει ο εαυτός σου. Ευτυχώς που αυτό δεν είναι πάντα κακό. Έτσι βρέθηκα και στην Ικάρια τότε. Νόμιζα πως είχα έρθει για διακοπές. Αγόρασα ένα τετράδιο απ’ αυτά που είχα να δω απ το δημοτικό και στην αρχή αισθανόμουν μια πρωτόγονη χαρά, σα να κάνω καμία αταξία. Έγραφα στην αρχή ασυναρτησίες και χαιρόμουν που κανείς δε θα με μαλώσει ή θα με βαθμολογήσει.. Μετά κατάλαβα ότι αυτές οι ασυναρτησίες ήταν και τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που είχα γράψει. Μου το είπαν αργότερα και οι φίλοι μου και πίστεψα ότι κάποια στιγμή θα τα κάνω βιβλίο. Θυμάμαι έναν όμορφο γέροντα που μου μιλούσε για τα κύματα και ότι δεν πρέπει να τα πλησιάζω αψήφιστα. Ότι από εκεί που πιστεύω ότι δε μπορεί να με πάρει το κύμα, να πάω άλλο τόσο μακριά γιατί θα περάσουν σαράντα εκεί κάτω αλλά ένα θα περάσει από πάνω μου και τότε να μην πάω να τρέξω αλλά να καρφώσω τα νύχια μου στο βράχο μέχρι να φύγει, αλλιώς άστα... Μου έσωσε τη ζωή χωρίς να το ξέρει. Κάποτε μου χρησίμευε η συμβουλή του στο κέντρο κάποιας πόλης .