I am Jack's little scratch on the roof of his mouth. And I'm Jack himself, too.

  Σε ακολουθώ σε μία παράνοια που με τρομάζει. Μιμούμαι τις κινήσεις σου με σκοπό να βρω τη λογική σου, μα δεν ξέρω πια αν όλα αυτά που θυσιάζω για ν' αποκτήσω μια γεύση απ' την οπτική σου γωνία τ' αξίζουν. Είναι πολλά αυτά που χάνω για να σε καταλάβω, μα το έχω βάλει πια στόχο ζωής να σε κατανοήσω. Κι όταν τελικά το πετύχω-αν το πετύχω- τι θα 'χει απομείνει από εμένα; Έχω αυτή τη διαίσθηση πως θα σε νιώσω μονάχα όταν κατορθώσω να χάσω τα πάντα· αξίζει όμως; Θα μου αρκεί που σε κατανόησα όταν δεν θα 'χω τίποτα άλλο; Ή μήπως να τα παρατήσω, να τ' αφήσω, να προσπαθήσω να το ξεχάσω; Πολύ φοβάμαι όμως πως και να θέλω είναι πλέον αργά για να σε διώξω απ' το μυαλό μου. Είσαι ένας όγκος στον εγκέφαλό μου, μία γρατζουνιά στον ουρανίσκο μου. If I had a tumor, I would name it Marla. Marla, the little scratch on the roof of your mouth that would heal if only you would stopped tonguing it, but you can't. Και με διαολίζει, ξέρεις τι με διαολίζει; Που σε διαχωρίζω από 'μενα, ενώ μου ανήκεις. Είσαι μέρος μου.. Είσαι εγώ. Πρέπει να το παραδεχτώ, να μιλάω για 'σενα σαν να είσαι εγώ- που είσαι- και όχι σαν να 'σαι ένα ξένο σώμα. Πρέπει να το παραδεχτώ και να το αποδεχτώ· με κανέναν δεν μοιράζομαι την ενοχή. Συγγνώμη που υπάρχεις, εγώ φταίω.Εγώ φταίω που ο αέρας που αναπνέω βρομάει φωτιά. Εγώ φταίω, στραγγίζω όσα λέω σε μια ματιά. Εγώ φταίω που έμαθα να πετάω χωρίς φτερά. Εγώ φταίω, για πάρτι μου κρατάω μια ανάσα τη φορά.