Δεν έχω ιδέα.

   Είμαι ένα αστείο, ένα τραγικό αστείο. Ένα αστείο που δεν θα 'θελε να 'ναι αστείο. Κάτι γελοίο, ναι, κάτι γελοίο. Μια υπερπροσπάθεια για κάτι που δεν φτάνω, κι η υπερπροσπάθειά μου αυτή μοιάζει ξεκαρδιστική σ' όλους εκείνους που μπορούν κι απλώς απλώνουν το χέρι κι απλώς το πιάνουν, αυτό π' αναζητώ. Σαν ένα μωρό που μόλις φτάνει το μισό μέτρο στο ύψος, και παρ' αυτά πηδά όσο πιο ψηλά μπορεί με στόχο τα μπισκότα στο τελευταίο ράφι της κουζίνας. Θα τον βρω, μαλάκες, τον τρόπο. Κι όταν τον βρω θα σας κοπεί το γέλιο, όλων εσάς που χαχανίζετε με το βάσανό μου.
   Όλο καπνίζουμε τσιγάρα και πίνουμε ποτά και κουβεντιάζουμε άλλοτε για ψείρες κι άλλοτε για γίγαντες, όλο καθόμαστε χάμω κι όλο περπατάμε στο δρόμο, όλο ερωτευόμαστε ο ένας τον άλλο κι αγαπάμε ο ένας τον άλλο και πληγωνόμαστε ο ένας απ' τον άλλο και δεν λέω, δεν λέω πλάκα έχει, μα μερικές φορές όταν μένω πια μόνη και μακριά απ' όλα αυτά που όλο διαπράττουμε σκέφτομαι, τι νόημα είχε αυτό; Ε; Ποιο το όφελος; Σε τι αποσκοπούσε; Τι απέμεινε απ' αυτό; Γιατί συνέβη; Κι άντε ν' απαντήσω στο πρώτο γιατί. Κι αν ξαναρωτήσω την ίδια ερώτηση στην απάντησή μου πια, άντε πες πως τ' απαντάω κι αυτό. Κι αν επαναλάβω την ερώτηση στην δεύτερη απάντηση που έδωσα, κι ύστερα στην τρίτη, και στην τέταρτη, κι αν γενικά αρχίσω να ρωτάω το ένα γιατί μετά το άλλο, θα βρω αυτό που βρίσκω πάντα μπροστά μου: το παράδοξο. Το γαμημένο παράδοξο που απλώς δεν βγάζει νόημα, δεν έχει απάντηση. Δεν έχει λογική βάση. Και όλο το ξεχνάω το παράδοξο μα όλο με σκουντάει για να κάνει αισθητή την παρουσία του. Όλο μου τραβάει το μανίκι του παντελονιού. "Εδώ είμαι. Δες με. Εδώ είμαι. Πρέπει να μου βρεις μιαν απάντηση". Κι όταν του λέω συγγνώμη μα, δεν έχω, συγγνώμη, με κοιτάζει μ' ένα χαμόγελο άσχημο, γλαφυρό, φονικό.. Μ' εκείνο το χαμόγελο που κοιτάζει ο θύτης το θύμα. Ο λύκος το πρόβατο. Τότε πια ξέρω πως πιάστηκα στην παγίδα μου, έπεσα πάλι στην τρύπα που η ίδια έσκαψα, σαν σωστή ηλίθια.
  Τα 'θελες και τα 'παθες. Σου είπα, μην τα σκαλίζεις, τα σκάλισες. Σου είπα να μην ψάξεις, έψαξες. Σου είπα να μην φας απ' τους καρπούς του δένδρου. Έφαγες.
  Ύστερα, βέβαια, κάποιες φορές, εμφανίζονται μια- δυο υπάρξεις κι όλα αυτά παύουν να έχουν σημασία. Υπάρχουν αλλά δεν παίζουν ρόλο· ό,τι και να 'ναι αυτό, ας το απολαύσουμε έστω, με κάνουν να σκέφτομαι. Βέβαια μόλις χάνονται απ' το οπτικό μου πεδίο όλα γυρνάνε στην αρχική τους, μίζερη θέση.. Εκεί που δεν θα 'πρεπε να είναι. Ή έστω- εκεί που δεν θα 'θελα να είναι. Μιας και ίσως εκεί ν' ανήκουν τελικά.