Ποιος θα περίμενε ότι το έμβρυο θα βγάλει μια μέρα τα δικά του αγκάθια. Ποιος να μάντευε πως οι άχαρες παιδικές νότες θα γίνουν μια μέρα κομμάτι του μεταθανάτιου ρέκβιεμ. Ποιος να νοιαζόταν, άλλωστε. Αφού η θνησιγένεια είναι έμφυτη. Ρέει. Στο αίμα. Ποιος να το περίμενε, πως τα αθώα παιδικά χέρια μια μέρα θα στραγγαλίσουν το όνειρο. Επιδέξια κι εσκεμμένα. Ό,τι γεννιέται πεθαίνει· και ξαναγεννιέται· και πεθαίνει ξανά. Τα νεκρά και τ' ασάλευτα θ' αποκοπούν απ' το ζωντανό σώμα· θα κυλήσουν καταγής και θα περιμένουν στωικά την αποσύνθεσή τους- για να γίνουν, τελικά, το λίπασμα της νέας εποχής. Η φύση διδάσκει τον κύκλο αιώνες τώρα. Τα παιδικά γέλια τρέχουν πάνω στα δάκρυα των γερόντων. Κουτουλάνε με τους ανέμους, γλιστρούν, πέφτουν κατάχαμα, λασπώνονται. Βάζουν μπρος τα δυο τους χέρια, να 'σου πάλι. Κι ύστερα, μπαμπά; Ύστερα, κολοκυθόπιτα. Τι χολοσκάς;