γλείφανε το πρόσωπό μου οι ηλιαχτίδες και ονειρευόμουν

..με όλο μου το θράσος να χορεύω στα σαγόνια της σαρκοβόρας πόλης 
 φτωχή από φόβο, 
 η δίψα μου κι η λύσσα μας παλμός της αγκαλιάς μας.
 Τις φόλες τους τις φτύσαμε, και στην τιβί δεν τολμούν να προβάλλουν τα χρώματά μας

 κι ακόμη δεν χτίστηκε δωμάτιο να χωράει τα τραγούδια μας. 


 Είναι καιρός να φεύγουμε για ξένες πολιτείες 
 είναι καιρός ν' ανταλλάξουμε τη σάρκα μας με πλαστελίνη



..και να βαδίσουμε ολοζώντανοι στην πόλη των χαμένων.



 Είμαστε οι ξεχαρβαλωμένες ρόδες του -σάπιου πια- σχολικού λεωφορείου.

(φωτιά στους καταψύκτες, τα ΚΕΠ και τις κρέμες αντιγήρανσης!)