"όχι πια εδώ"

 και με τη νύχτα πίσω να σέρνεται ξεγλιστράνε οι περαστικές μεθυσμένες στα στενά και φωνάζουν και βρίζουν και τρεμοπαίζουνε στα στήθια τους τα φώτα των δρόμων
  των απέραντων
  δρόμων 
  και κρύβονται στις τρύπες τους και τη σκιά αγκαλιάζουν οι δυστυχίες του κόσμου ξέπνοες φοβισμένες από την τόση 
  ευτυχία 
  που ξεχειλίζει και πάλλεται 
  και στα χείλη χορεύει 
  
  και 'γω καταραμένος ποντικός, της πόλης το ξέβρασμα, των σκουπιδιών ο πρίγκιψ
  στις γωνίες χωμένος, τρύπα-τρύπα, να ξεκλέψω έστω μια σταλιά απ' τ' άρωμα που κουβαλάνε εκείνες 
  οι περαστικές εκείνες 
  οι μεθυσμένες εκείνες περαστικές 
  και τρέμει η γούνα μου απ' το κρύο και τη λησμονιά μου
  που ανθρωπόμορφος κλέφτης μαύρος ήμουν και με τιμωρήσανε οι μέρες όπως μόνο εκείνες ξέρουν 
  και ξέμεινα τώρα με μια κατάρα στο λαιμό σαν γραβάτα δεμένη στις ασφάλτους να περιφέρομαι άστεγος βρωμιάρης ανεπιθύμητος 
  απ' τις σκιάς την αγκαλιά να κλέβω ματιές και θεάματα, 
  μυρωδιές ξένες και γέλια 
  τραγούδια δύο 
  ένα για το μεγάλος πολύ ο κόσμος για να σε χάσω
  ένα για το μικρός πολύ ο κόσμος για να σε ξαναβρώ 
  μαύρος κλέφτης ήμουν, μαύρος κλέφτης έμεινα 
  

 μα τι όμορφος, όμορφος κόσμος 
 καθώς διασχίζουνε οι περαστικές το στενάκι μου 
 αλαλάζει η γούνα μου και ρίγη κάνουνε το ποντικοκορμί μου να χορεύει 
 μα τι όμορφος, όμορφος κόσμος 
 με τις περαστικές εκείνες 
 τις μεθυσμένες εκείνες 
 τις περαστικές 
 να 'τες που ηχοφόρες έρχονται
 να 'τες που πάλι φεύγουν και στη στροφή χάνονται μαζί με τα τραγούδια τους 


 να 'μαι 'γω πάλι δυστυχής στη μοναξιά των μαύρων δρόμων
 με παντρεύετ' η νύχτα κι έχω πατρίδα φυλακή 
 και καθώς τρέχω σούρνεται στα πατώματα η ουρά μου και σφυρίζει ο αέρας και λέει 
 τα παλικάρια τα καλά
 συντρόφοι τα σκοτώνουν.



 πουτάνα κωλόπολη, εξουσίες κουφάλες,
 μου τα φάγατε πούστηδες τα παιδιά μου