Πρέπει να κοιτάς τη μούρη σου στον καθρέπτη όταν παίρνεις τα χάπια. Με αυτόν τον κανόνα ζω. Να κοιτάς τη μάπα σου στον γαμωκαθρέπτη και να σου μιλάς. Να σε βλέπεις που καταπίνεις τα χάπια. Να κοιτάς το λαρύγγι σου στον αντικατοπτρισμό σου και να τα φαντάζεσαι να ταξιδεύουνε τον φάρυγγα, να περνάνε δίπλα απ' την καρδιά και τα πνευμόνια και δεν ξέρω και γω τι άλλο και να φτάνουνε στην κοιλιά σου. Να τα νιώθεις ενώ διαλύονται σιγά σιγά στο στομάχι σου και να αισθάνεσαι τις ουσίες να εισχωρούν στο αίμα σου και να ταξιδεύουν στο κεφάλι· να τις ακούς ενώ τις απορροφούν οι νευρώνες σου. Να είσαι σίγουρος πως είναι εκεί και σε κρατάνε στα συγκαλά σου και δεν βγαίνεις πια με μια αξίνα μες στο βράδυ να σφάζεις κόσμο. Αστειεύομαι, αυτό δεν το έκανα ακόμα. Πλησίασα όμως. Σχεδόν οικειοθελώς. They made me do it. Η ενοχή, κατάλαβες; Η ενοχή. Μόνο που στην περίπτωσή μου η ενοχή δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία -παραδόξως- απενοχοποιητική δικαιολογία που κατασκεύασα, ρίχνοντας σ' αυτήν το φταίξιμο για όλες μου τις πράξεις. Γιατί, προφανώς, κανείς δεν μπορεί να σε υποχρεώσει να κάνεις κάτι. Όχι χωρίς την εν μέρει συναίνεσή σου. Κάπου εδώ τα 'μπλεξα εγώ. Γιατί, απ' τη μία, δεν φταίω, σωστά; Με ανάγκασαν να το κάνω. Απ' την άλλη, φταίω, σωστά; Γιατί το έκανα. Και τους επέτρεψα να με αναγκάσουν να το κάνω. Και ένιωσα ένοχος επειδή τόλμησα να σκεφτώ να μην το κάνω.
   Ήθελα να το κάνω, κατάλαβες, αυτό σκέφτομαι και με προβληματίζει. Ήθελα. Έλεγα πως δεν ήθελα γιατί ήξερα πως δεν έπρεπε. Δημιούργησα την ενοχή για να αιτιολογήσω την πράξη μου, κατάλαβες; Αυτό σκέφτομαι και με προβληματίζει ακόμα πιο πολύ.
    Αυτό το κάνεις, όμως, ε; Συνέχεια δεν το κάνεις; Όλοι δεν το κάνουν; Συνέχεια προφασίζεσαι μαλακίες για να κάνεις άλλες μαλακίες. Βέβαια, δεν είναι το ίδιο, ε; Γιατί οι νορμάλ άνθρωποι δεν θα είχαν τη θέληση να κάνουν κάτι τέτοιο, σωστά; Γιατί κανείς δεν βγαίνει απ' το σπίτι του κουβαλώντας μια αξίνα με πρόθεση να σφάξει κόσμο. Αστειεύομαι πάλι, είπαμε, αυτό δεν το έκανα ακόμα. Πλησίασα όμως, το είπαμε και αυτό. Γι' αυτό συμφώνησα να πάρω χάπια. Για να γίνω νορμάλ άνθρωπος και να έχω νορμάλ ζωή. Αυτό μετράει. Να χωράς. Πριν δεν χωρούσα. Τώρα χωράω. Το θέμα είναι ότι δεν είμαι εγώ. Συνεπώς, δεν χωράω Εγώ. Χωράω εγώ όμως. Κατάλαβες; Κι αυτό το σκέφτομαι πολύ και με προβληματίζει.
    Αλλά είμαι πολύ πιο ήρεμος. Πολύ. Στ' αλήθεια. Μου έφυγαν και οι πονοκέφαλοι. Και δεν φοβάμαι. Ούτε νιώθω ένοχος. Και κάνω ό,τι γουστάρω εγώ. Αλλά όχι Εγώ. Κατάλαβες; Δεν κατάλαβες. Ούτε εγώ κατάλαβα.
    Πάντως, όπως και να 'χει, πρέπει να κοιτάς τη μούρη σου στον καθρέπτη όταν παίρνεις τα χάπια. Να σε κοιτάς και να ξέρεις ότι με 'σένα κάτι δεν πήγε καλά, γι' αυτό σε στριμώξανε στη μέση και σου δώσανε να καταπίνεις αυτές τις μαλακίες. Μπας και πάρει το σωστό δρόμο αυτό το κάτι που δεν πήγε καλά. Να θυμάσαι ότι εσύ δεν είσαι Εσύ. Ότι αν δεν τα καταπιείς μια φορά θα γίνεις Εσύ. Αλλά ο Εσύ δεν ταιριάζει εδώ· αυτό πρέπει να το θυμάσαι πιο πολύ απ' όλα όταν κοιτάς τον καθρέπτη. Ο Εσύ δεν χωράει στην ζωή και τα ρούχα σου. Ο Εσύ δεν χωράει, τελεία και παύλα. Και πάνω απ' όλα, ότι εσύ δεν συμπαθείς τον Εσύ. Ότι ο Εσύ δεν έχει κάνει τίποτα από μόνος του αλλά σ' έχει βάλει να τα κάνεις όλα εσύ.  Πρέπει λοιπόν να τα καταπίνεις τα χάπια. Και να κοιτάς τον καθρέπτη. Και να θυμάσαι τον Εσύ.
    Και να του μιλάς. Πρώτος εσύ· κάτι που πριν τα χάπια δεν συνέβαινε ποτέ. Να του μιλάς. Και να μην τον ακούς να απαντάει. Αυτό είναι το γαμάτο.