Αν πλέον όλα ετούτα είναι μονάχα μία φθηνή ανάμνηση της λυγερής πραγματικότητας στην οποία πορεύθηκα με απληστία και λαιμαργία, χωρίς όμως να τιμωρηθώ για τις θανάσιμες αμαρτίες μου, τότε η ύπαρξη και μόνο αυτής -ακόμη και παρελθοντική- κρατά τις ομορφιές τριγύρω μακριά απ' το θάνατο. Κρατούν κι εμένα μακριά απ' ό,τι θέλει να πεθάνει. Αν τώρα οι τσιμεντένιοι δρόμοι πληγώνουν την ουρά μου και ο βρώμικος αέρας, άδειος από θαλασσινή αύρα κι αλάτι, τη σκουριάζουν, τότε θα χορέψω στις μύτες των ανάλαφρων ποδιών μου, στη μνήμη των ημερών εκείνων που ό,τι τώρα με νοσταλγία θυμάμαι ήταν το ζωντανό παρών μου. Βρήκα το κλειδί. Βρήκα τον τρόπο. Κι αν τώρα οι μηχανές που περνούν δίπλα μου επιτίθενται στ' αυτιά μου και με κάνουν να πονάω στην απουσία της αναπνοής της, και στην αντικατάσταση αυτής από τους στιγερούς ήχους της σάπιας ετούτης πολιτείας, θα χορέψω εις διπλούν! Γιατί οι ήχοι των έξω δεν πρόκειται ποτέ να καλύψουν τη φασαρία μου. Αυτή πάντοτε θα την ακούω πιο ηχηρή. Οι μουσικές κατακλύζουν το κεφάλι μου πιο έντονα απ' τους βρώμικους θορύβους σας- και χορεύω!
Κι εκείνη κάπου πέρα από εμένα αναπνέει, ζωντανή κι έγχρωμη, ατελείωτη·
αυτό δεν πρόκειται να μου το στερήσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου