Δεν είχα ποτέ μου την ελπίδα να γοητευτώ από κάποια Κυριακή· τ' απομεινάρια της μέθης κι η μυρωδιά των τσιγάρων στα ρούχα μου και στο σώμα μου ειν' ότι μ' ακολουθεί απ' τις χθεσινές μέρες, μα περιέργως -διόλου περιέργως, στ'αλήθεια- η μέρα ετούτη δεν με πονά και δεν την πληρώνω. Ουτ' είναι το πρωινό της θλιμμενο -κι ούτε θλιβερό, μιας και τα λέμε. Ο έρωτάς μου για την Ζωή σήμερα δεν με στοιχειώνει. Και ποιος ξέρει; Ίσως να 'ναι που το περνάω μαζί σου- που ξύπνησα μαζί σου και μοιράζομαι μουσική μαζί σου κι είμαι μαζί σου. Παράδοξο πάντως· η παρουσία της Θλίψης στο δωμάτιο να σε γεμίζει Ζωή.
Υ.Γ.: (...) Να πει πως είχα μια καρδιά, σαν της αγάπης τα παιδιά.. και να με συγχωρέσει
Ζ
εξάτμιση!
ΑπάντησηΔιαγραφή