Bad Trip

  Wrong Neighborhood, No 26

   Sin City

   --/--/--, --:--

   Να 'ναι καλά ο ανύπαρκτος θεούλης που μ' έκανε να βάλω τα τσιγάρα μου, τον αναπτύρα μου και το αιώνιο στυλό μου στην κωλότσεπη και όχι να τα παρατήσω στην τσάντα μου. Θενξ καλέ θεούλη, το εκτιμώ. Κάπου σ' αυτό το σημείο είναι που ο αναγνώστης μου αναρωτιέται τι είδος ανθρώπου κυκλοφορεί με ένα στυλό στην κωλότσεπη- ε, κάποιος που γράφει πολύ μάλλον, ρε στόκε. Τέλος πάντων. Να 'ναι καλά και η καθαρίστρια της τουαλέτας που ανανέωσε το κωλόχαρτο πριν λίγο και έτσι έχω πολύ χώρο για να γράψω. Θενξ καθαρίστρια, θα ήμουν απελπισμένη αλλιώς. Θα βαρούσα το κεφάλι μου στον τοίχο, αλλιώς. Και μόλις μάτωνε, θ' άπλωνα με το χέρι μου το αίμα στον τοίχο ώστε να δημιουργηθούν, επιτέλους, οι λέξεις που πρέπει να δημιουργηθούν. Οι λέξεις που πρέπει να πω.
  Γαμώ την γκαντεμιά μου, που λες, γαμώ την γκαντεμιά μου, κλειδώθηκα στην τουαλέτα. Γαμώ την πουτάνα μου. Δηλαδή, μπήκα, έκλεισα την πόρτα, και όταν πήγα να την ανοίξω δεν άνοιγε. Απλά δεν ανοίγει, κατάλαβες; Έτσι απλά, δεν ανοίγει, χωρίς λόγο, δεν ανοίγει. Και να βαράω την πόρτα και να φωνάζω, ΑΝΟΙΞΤΕ ΜΟΥ ΡΕΕΕ, ΑΝΟΙΞΤΕ ΜΟΥΥΥ, και να μην μ' ακούει κανείς. Να μην ανοίγει η πόρτα κι εγώ να τη βαράω και να ουρλιάζω κιόλας και να μην μ' ακούει κανείς. Λες και δεν υπάρχει κανείς έξω από αυτό το βρωμοδωμάτιο διαστάσεων 1 επί 1 να μ' ακούσει. Γαμώ την πουτάνα μου. Πες μου, πες μου ειλικρινά, σ' αυτά τα κωλόμπαρα που κάνει τα live του ο Άλεξ, δεν γαμιέται κανείς στις τουαλέτες; Δεν χέζουνε, έστω, οι άνθρωποι που συχνάζουνε εδώ; Δεν θα του έρθει κανενός η όρεξη; ΜΙΑ ΩΡΑ ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΤΟΥ ΕΧΕΙ ΕΡΘΕΙ ΚΑΝΕΝΟΣ Η ΟΡΕΞΗ; ΜΙΑ ΩΡΑ ΤΩΡΑ ΓΑΜΩ ΤΗ ΣΤΑΝΗ ΜΟΥ; 
 Τα πήρα πολύ που κλειδώθηκα εδώ μέσα. Δηλαδή, τα είχα πάρει, αν μπορώ να βάλω αυτήν την λαϊκή έκφραση στον υπερσυντέλικο. Πρώτον γιατί εγώ ήρθα εδώ για να δω τον αγαπημένο μου Άλεξ να τραγουδάει- αγαπημένος μου τώρα, τρόπος του λέγειν.. αγαπητός μου ίσως.. σόρι Άλεξ- και όχι για να περάσω όλη τη νύχτα εδώ μέσα, και δεύτερον επειδή, ωραία, πες εντάξει, να κλειδωθώ κάπου, οκ, κανένα πρόβλημα. ΑΛΛΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝΕ ΤΟΣΑ ΔΩΜΑΤΙΑ. ΤΟΣΑ ΔΩΜΑΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. ΤΟΣΑ ΑΤΕΛΙΕ. ΤΟΣΕΣ ΑΠΟΘΗΚΕΣ. ΤΟΣΑ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗ ΥΠΟΓΕΙΑ. ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΚΛΕΙΔΩΘΩ ΣΕ ΤΟΥΑΛΕΤΑ;;;;;;;;;;;
  Η φωνή της Άννας στο κεφάλι μου μού λέει πως πρέπει να είμαι ευγνώμων. Φαντάσου να είχα κλειδωθεί σε ένα ατελιέ ας πούμε και να μου ερχόταν κατούρημα, πόσο ντροπιαστικό θα ήταν όταν με ξεκλείδωναν. "Εεε, σας κατούρησα λίγο.." Χαχαχα. Τι χιουμοράκι που έχει η Άννα. 
  Ναι. 
  Βέβαια μπορώ κι από εδώ ν' ακούω τον Άλεξ να τραγουδάει, κι ολοκάθαρα μάλιστα. Δηλαδή, η δυνατή μουσική έχει τα καλά της και τα κακά της· δεν μ' ακούνε απ' έξω εξ'αιτίας της και δεν μ' ανοίγουν, αλλά εγώ ακούω εκείνον, έστω. Κι έτσι κι αλλιώς, τον έχω δει πολλές φορές τον Άλεξ να τραγουδάει, και πιο όμορφα, πολύ πιο όμορφα από τώρα. Πολύ πιο αληθινά. Πολύ πιο αυθόρμητα. Χωρίς πρόγραμμα, χωρίς playlist, χωρίς χρονικό περιθώριο. Έχω δει τον εαυτό του εαυτού του να χορεύει στη μουσική που τραγουδάει ο εαυτός του, αν μπορώ να το θέσω έτσι.
  Τα είχα πάρει πολύ, που λες. Μετά ηρέμησα. Γιατί. Γιατί ξαφνικά μου ήρθε μία επιφοίτηση ότι, στ' αρχίδια μου βγω- δεν βγω από 'δω μέσα. Δεν έχει σημασία. Τι διαφορά θα έκανε; Τσιγάρα έχω, μουσική έχω, χαρτί έχω, στυλό έχω. Φωτιά έχω. All good. Μου ήρθε λοιπόν αυτή η επιφοίτηση κι εκεί που βαρούσα την πόρτα, απλά σταμάτησα. Το ότι ήθελα να βγω ήταν μία απλή μιμητική αντίδραση, κάτι που ενστικτωδώς πίστευα πως έπρεπε να κάνω, χωρίς να χρειάζεται πράγματι να το κάνω· όπως όταν κλείνεις τα μάτια καθώς πέφτεις. Δεν κερδίζεις κάτι.   
  Τώρα θα κάνω ένα διάλειμμα για να κάνω ένα τσιγάρο, με συγχωρείς φίλε για λίγο. Θα μου πεις, αυτή τη γραμμή θα μπορούσα να μην την είχα γράψει καν· ο μελλοντικός αναγνώστης δεν υπήρχε περίπτωση να αντιληφθεί ότι σταμάτησα να γράφω- θέλω να πω, είναι κείμενο, τα κείμενα δεν είναι άμεσα, ε; Ε, αυτό θέλω να 'ναι. Θα γράψω λοιπόν ό,τι να 'ναι κι όπως να 'ναι, σαν να είχα μπροστά μου τον τυχαίο αναγνώστη. 
  Σκάσε τώρα και άσε με να καπνίσω με την ησυχία μου. 
  Τι σάπιος καπνός γαμώ την πουτάνα μου. Γαμώ την φτηνιάρα φύση μου. Γαμώ και το μαλακισμένο αφεντικό μου στη δουλειά, γαμώ και την κρίση, και τον καριόλη τον πατέρα μου, και την χαρτοπαιξία, και τους εθισμούς κι ό,τι αυτά συνεπάγονται. Α, και το κάρμα, το κάρμα, ρε μαλάκες, που γαμιέται, γαμιέται όρθιο το κάρμα! Γιατί δεν τιμωρείς, ρε μαλάκα, εκείνους που φταίξανε; Γιατί τα τρώμε εμείς τα σκατά; Όχι ότι εγώ δεν αξίζω τιμωρίες· τα θέλει κι εμένα ο κώλος μου. Απλά, όχι μόνο ο δικός μου, ε; Δεν είμαι ο μόνος φονιάς στη Γη, ε; Ε; Απάντα ρε. Μόνο εγώ έχω σκοτώσει; 
  Μάλλον, ε; Χαχαχα. Εμ βέβαια. Εντάξει, λοιπόν, μόνο εγώ έχω τ' αξίωμα ν' αποκαλούμαι αμαρτωλή κι εγκληματίας. Κόσμε, εγώ σε δολοφόνησα. Τα δικά μου τα χέρια λερωθήκανε με το αίμα σου. Πού 'σαι, ζωή! Εγώ σε μαχαίρωσα, ρε. Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου! Εγώ στην έκανα αυτήν την τεράστια ρωγμή στο κέντρο! Εγώ, εγώ με τ' όπλο μου! Μην ακούς τον μαλάκα τον Σάρτρ! "Η κόλασή μου είναι οι άλλοι" και αρχίδια μπλε. Πού 'ν' τος; Φέρτε μου τον εδώ αυτόν τον στόκο! Αδύναμε μαλάκα! Τι λες, ρε, στον αθώο κοσμάκη; Εδώ, μωρέ αρχίβλαχε, εδώ! Εδώ, εις το κρανίον, κατακέφαλα, εδώ, όλα εδώ γυρνάνε! Να το βαρέσω, μωρέ, το κεφάλι στον τοίχο. Να ραγίσει, να χωριστεί στα δύο, να τα δείτε όλοι σας τα καζάνια που βράζουνε μέσα. Να δείτε και τους κόκκινους άγγελους, και τη φωτιά και -τι άλλο έχει μέσα η Κόλαση; Ό,τι άλλο έχει. Άκουσα κάποτε έναν στο λεωφορείο να λέει στο γιο του πως όλοι σ' αυτή την ζωή γεννιόμαστε μ' ένα κεφάλαιο. Πες.. χίλια ευρώ. Όλοι, λοιπόν, καθώς γεννιόμαστε, περνάμε από μια τράπεζα και μας χαρίζουνε χίλια ευρώ και μας λένε, use it well. Use it well! Και κάποιοι, λέει, τα χρησιμοποιούν σωστά κι επενδύουν, και άλλοι τα ξοδεύουν αλόγιστα ώσπου χρεοκοπούν. ΧΑΧΑΧΑΑΧΑΧΑ, ΑΚΟΥΣΤΕ, ΡΕ, ΤΙ ΕΛΕΓΕ, Ο ΜΑΛΑΚΑΣ, ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ! Ε, έβαλα τα γέλια, δεν γινότανε να τ' ακούω αυτά χωρίς να γελάω. Τι λες, μωρέ, του λέω, στο παιδί σου; Τι λες; Άκου εδώ, ρε φίλε -λέω- όλοι σ' αυτή τη ζωή γεννιόμαστε φορώντας ένα παντελόνι. Η μία τσέπη είναι τρύπια και στην άλλη μας έχουνε βάλει ένα κομμάτι κλωστή και μια βελόνα. Άρα -ρωτάω- τι πρέπει να κάνουμε; 
  Και θα κάνω τώρα μια παύση της αφήγησης και θα ρωτήσω εσένανε, φιλάρα αναγνώστη. Τι πρέπει να κάνουμε; Έχεις μία τρύπια τσέπη, μια κλωστή και μια βελόνα. Δεν είναι προφανές; Δεν είναι υπερβολικά προφανές; 
  Θα ράψω το παντελόνι, μου είπε το παιδί. Θα ράψω το παντελόνι. Κι εγώ ξανάβαλα τα γέλια εις διπλούν, ως που τρέχανε δάκρυα απ' τα μάτια μου. Γιατί, βρε στόκε, του λέω, να το ράψεις το παντελόνι; Να βάλεις τι μέσα, μετά; Την τελειωμένη κλωστή ή τη βελόνα που θα γυρνά και θα σου τσιμπά τ' αρχίδια; Βγάλε, παιδάκι μου, το παντελόνι και πέτα το! Ποιος φυσιολογικός άνθρωπος γεννιέται με παντελόνια; 
  Κι ό,τι κατάλαβε κατάλαβε το μυξιάρικο. Πιο πολύ στον μαλάκα πατέρα του ήθελα να την πω, γιατί κάποιον μου 'χε θυμίσει και δε μ' έπαιρνε ν' αφήσω ένα παιδί να μεγαλώσει ακούγοντας όλο τέτοιες παπαρίτσες. Άκου γεννιόμαστε μ' ένα κεφάλαιο. 
  Παραφέρθηκα, ε; Να με συχωράς, βρίσκομαι σε συναισθηματική φόρτιση. Δηλαδή, και να μη με συγχωράς, στ' αρχίδια μου, αλλά, λέμε τώρα. Όπου να 'ναι τελειώνει το κωλόχαρτο και δεν θα 'χω πού να γράψω. Είναι λιγάκι αστείο αυτό, δεν είναι; Γιατί το μόνο που με κρατάει τώρα που μιλάμε είναι το γράψιμο. Από τι με κρατάει· α, από κάτι πολύ απλό. Απ' το να χώσω το κεφάλι μου μες στη λεκάνη και να το ζουλήξω μέχρι να χωράει να περάσει απ' το σωλήνα. Έπειτα θα το ξεβιδώσω και θα τ' αφήσω εκεί, και έτσι ακέφαλη θα πατήσω το καζανάκι. Ακέφαλη και πανευτυχής. Και μετά, ε; Α, μετά! Μετά θ' ανοίξω την πόρτα. Αμέ. Και θα δώσω έξω. Όχι, όχι, μη βγάζεις βιαστικά συμπεράσματα, μια χαρά κλειδωμένη ειν' η πόρτα. Μια χαρά έχω αποκλειστεί εδώ στην τουαλέτα. Απλά, προφανώς, υπάρχει τρόπος να βγω, πανεύκολος και γρήγορος κι όλα τα συναφή. Θα τη σπάσω. Απλά, μου είναι αδύνατον να τη σπάσω όσο φοράω ακόμα το κεφάλι μου πάνω απ' το λαιμό μου, οπότε θα κάνω αυτό που σου είπα. Βέβαια, ένα εμπόδιο σ' όλο αυτό το πανούργο μου σχέδιο είναι ότι δεν θα μπορώ να ζήσω χωρίς κεφάλι. Είναι άτοπο- άτοπο, άρα γαμιέμαι. Πάντως εγώ θα το δοκιμάσω, έτσι, για να 'χουμε να λέμε πως έκανα κι εγώ κάτι στην ζωή μου (χαχα, μπα, προφανώς κι όχι γι' αυτό). 
 Την κάνω τώρα. Τελείωσε το κωλόχαρτο. Σόρι Άλεξ. Θενξ που με κάλεσες. Σ' εκτιμώ- αλήθεια. 
  PS: It Leave Never Would You, You Show Could I If