Δευτέρα 15 Ιουλίου 2013

Alter Ego (?)

   Do you know me? Ρώτησα τους ανθρώπους γύρω μου. Ρώτησα το βλέμμα στα μάτια τους. Ρώτησα τον καθρέπτη, ρώτησα τον αντικατοπτρισμό μου, ρώτησα το βλέμμα στα μάτια του παιδιού στον καθρέπτη. Με κοίταξα κατάματα και με ρώτησα. Είδα, αναγνώρισα το μίσος αλλά δεν έμαθα γιατί. Ρώτησα ξανά, do you know me? Κανείς δεν ήξερε να μ' απαντήσει. Ρώτησα το λύκο που περπατούσε πιστός πίσω μου· με κοίταξε μα δεν μίλησε. Ρώτησα τον πίθηκο που προχωρούσε μπροστά μου και χάραζε το δρόμο, αφέντης, αρχηγός, βασιλιάς. Δε γύρισε καν το κεφάλι. 
  Γιατί εκείνος αφέντης κι όχι εγώ; Ποτέ δεν είχα αναρωτηθεί πριν. Νομίζω η απάντηση ήταν πως δεν θα μπορέσω να γίνω ποτέ αφέντης εγώ, πως δεν θα κατορθώσω να γίνω αφέντης του εαυτού μου, γιατί είμαι καταραμένος να βρίσκομαι πάντα ανάμεσα στους δύο, αλλά πως μπορώ να διαλέξω ποιος θα πορεύεται μπροστά και ποιος θ' ακολουθεί για πάντα πίσω. Λέω νομίζω γιατί ποτέ δεν θα 'μαι σίγουρος· άλλωστε εγώ ρώτησα κι εγώ ο ίδιος απάντησα στον εαυτό μου. Για κάτι τέτοια κανείς ποτέ δεν θα 'ναι σίγουρος, γενικά όμως όλοι από κάτι θα πιστεύουμε και θα πράττουμε βάσει αυτού. Κι έτσι εγώ πιστεύω πως δεν μπορώ να επιβληθώ, δεν μπορώ να χαράξω εγώ την πορεία, αλλά μπορώ να διαλέξω ποιος απ' τους δυο θα το κάνει για εμένα. Ποιος θα οδηγεί και ποιος θα φυλάει τσίλιες. 
  Ο πίθηκος είχε πάρει την αρχηγία γιατί ήταν πιο έξυπνος, πιο πονηρός απ' το λύκο. Η διαφορά τους: ο λύκος είναι αρκετά έξυπνος για να λύνει παζλ, ο πίθηκος αρκετά πονηρός ώστε να τα δημιουργεί. Κι έτσι μας είχε μπλέξει σ' ένα παζλ τέτοιο, εμένα και το λύκο μου, που δεν μπορούσαμε να ξεφύγουμε, να βρούμε την άκρη. Ο λύκος συνεπώς υποτάχθηκε. Κι εγώ δεν μίλησα. Δεν ήμουν όμως και ήρεμος, δεν μπορούσα να βρω την ηρεμία, πάνω απ' όλα γιατί δεν ήξερα ποιος ήταν μπρος και ποιος μπροστά, δεν είχα ιδέα, τότε. Ήξερα πως περπατάω με την παρέα τους, δεν ήξερα όμως ποιος χαράζει πορεία και ποιος όχι. Αργότερα έμαθα. Κι έμαθα επίσης πως ο λύκος έφταιγε για το συναίσθημα της ενοχής· ο πίθηκος ευθυνόταν για τον λόγο που την ένιωθα. 
  Δεν συμπαθώ τον πίθηκο μέσα μου. Υποστηρίζει πως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Είναι χαιρέκακος. Σχεδιάζει το κακό, είναι πρόθυμος να καταστρέψει τα πάντα προκειμένου να πάρει αυτό που θέλει. Ο λύκος, αντιθέτως, επιτίθεται μόνο εν βρασμώ. Χωρίς σχέδια. Και αν και μπορεί να σκοτώσει μόνο με λίγες κινήσεις, δεν θα το κάνει αν δεν είναι αναγκαίο. Δεν θα χρησιμοποιήσει τη δύναμή του χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Και το σημαντικότερο: δεν θα προσχεδιάσει το κακό που θα προκαλέσει. Αυτό είναι που καθιστά 'λευκό' τον λύκο και 'μαύρο' τον πίθηκο, στο ying yang του εγώ μου: ο πίθηκος προγραμματίζει την πραγματοποίηση του κακού και χαίρεται μ' αυτήν, ενώ ο λύκος, όταν βλάπτει, βλάπτει χωρίς να αποσκοπεί σε αυτό. Η ζημιά που προκαλεί είναι παράπλευρη απώλεια, συνέπεια της ανεξέλεγκτης δύναμής του. Όμως, έχει μέσα του το σεβασμό. Την πίστη. Την αίσθηση της αγέλης. 
  Κάποια στιγμή στην ζωή μου, ευχήθηκα ο λύκος να κατασπαράξει αυτόν τον μαλάκα πίθηκο. Το μετανιώνω όσο τίποτα· είναι αδύνατον η μία πλευρά να σκοτώσει την άλλη. Χάνεσαι. Γιατί: γιατί είσαι καταραμένος να βρίσκεσαι συνεχώς ανάμεσα στα δύο ζώα. Ακόμα και τη στιγμή της μάχης. Οι δυο τους είναι οι μαχόμενες φυλές, εσύ είσαι το πεδίο μάχης. Θα καταστραφείς πριν προλάβει ο ένας απ' τους δύο να ανακυρηχθεί νικητής. Ο λύκος θα σε καταλύσει γιατί αποτελείς εμπόδιο, ο πίθηκος θα σε χρησιμοποιήσει στην επίθεσή του. Αποτελούν και οι δύο κομμάτια του εαυτού σου. Δεν αποφεύγονται, δεν αγνοούνται, δεν σκοτώνονται. Μαθαίνεις να ζεις μ' αυτά. Έχεις όμως και το δικαίωμα της επιλογής, γιατί εσύ είσαι αυτός που τρέφει τα δυο ζώα. Απ' τα χέρια σου τρώνε. Διαλέγεις ποιον θα ταΐζεις πιο σωστά για να γίνει δυνατότερος. Διαλέγεις ποιον θα βάλεις γι' αφέντη και ποιον θα 'χεις δια δούλο. Ποτέ η ευθύνη δεν φεύγει απ' τους ώμους σου ουσιαστικά, ποτέ δεν μπορείς να πεις πως δεν φταις εσύ μα ο πίθηκος. Φταις. Τον έβαλες βασιλιά σου, αρχηγό σου. Να χαράζει πορεία, να πράττει. Είχες την ευθύνη. Φταις.
  Do you know me? Έμαθα πως απάντηση δεν θα πάρω ρωτώντας από 'δω κι από κει. Δεν θα πάρω επίσης απάντηση αν ρωτήσω το λύκο ή τον πίθηκο, ή και τους δυο μαζί. Απάντηση θα πάρω όταν μάθω ποιος είναι κυρίαρχος και ποιος πιστός υποταγμένος. Τότε θα μάθω τι είμαι, όταν κοιτάξω μπροστά μου και βρω τον πίθηκο ή το λύκο μου. Όταν κοιτάξω πίσω μου και βρω τον λύκο ή τον πίθηκό μου. 
  Απάντηση πήρα·ηρεμία δεν βρήκα ακόμη. Την ψάχνω. Προσπαθώ να διαλέξω ποιο είναι το σωστό, ποιος θα 'πρεπε να μπει μπροστά και ποιος πίσω, δεν ειν' εύκολο. Ακόμα κι αν φαίνεται εξαιρετικά προφανές, κι αν έχω ήδη διαλέξει, δεν είμαι σίγουρος πως ήταν το σωστό. Με τον πίθηκο είσαι ανίκητος, παίρνεις αυτό που θέλεις σίγουρα. Με το λύκο όχι. Κινδυνεύεις να συμβιβαστείς. Είσαι όμως πιο ήρεμος, με την έννοια της ηρεμίας που προέρχεται από μια ήσυχη συνείδηση. Δεν ξέρω κι αν θα τη βρω ποτέ την ηρεμία. Το ελπίζω, μου το εύχομαι, αλλά έχω ακόμα δύναμη, δεν με κούρασαν ακόμα. Αν και συγκρούονται συχνά.. κι έχουν εμένα για παράπλευρη απώλεια. Σίγουρο θύμα..
  



Η ιδέα οφείλεται στο βιβλίο "Ο φιλόσοφος και ο λύκος" του Mark Rowlands. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου