Άνοιξη. Το Ηρακλειάκι απόηχος του καλοκαιριού, ξεσέρνουνε τα χρώματα και γλείφουνε τις πολυκατοικίες εκστασιασμένα· οι παιδικές φωνές στις πλατείες βάζουνε τρικλοποδιές στα ρολόγια· μπερδεύουνε τις ημέρες με τις νύχτες. Ανθίζουνε στα τσιμεντένια πρόσωπα χαμόγελα· στις γειτονιές τ' απογεύματα οι συζητήσεις στα μπαλκόνια ηχούν σα μουσική· μουρμουρητά και τεντωμένες φωνές· ζάρια κυλούν και χορεύουνε στο ξύλο· μπάλες ποδοσφαίρου που ταξιδεύουνε από πέλμα σε πέλμα. Εισπνοές κι εκπνοές. Ρόδες και λιωμένες σόλες παπουτσιών τρίβονται στους πεζόδρομους· στα σύνορα μέρας και νύχτας γυμνή η ομορφιά, μόλις καταπιεί το σκοτάδι τον ήλιο να τρέξεις να τη βρεις. Τα χέρια κολλάνε· φταίει η ζάχαρη· στα αγχωμένα γραφεία οι γραβάντες χαλαρώνουν. Τα μάτια ξεκλέβουνε ματιές προς το παράθυρο.
Κατακάθι από καφέ περιμένει καρτερικά στο τραπέζι· πλάι του σωριασμένες υποχρεώσεις.
Η άγνοια δεν ειν' ευτυχία, μα μια ανάσα προλαβαίνω να πάρω.
..Γλυκιά ζωή· γλυκιά.
Με μέθυσες πάλι, ξελογιάστρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου