Είναι αυτή ακριβώς η αίσθηση του ζωντανού καλοκαιριού μες στη μέση του χειμώνα για την οποία θα άξιζε ν' αφήσει κανείς την καρδιά του να χτυπά στο πέρας των αιώνων. Κι ίσως της πόλης η ομορφιά να μην συγκρίνεται, σε καμιά περίπτωση, μ' όλους τους τόπους που ερωτεύτηκα στα νυχτερινά ταξίδια μου, μα να: η γλυκόπικρη -συχνά τυχαία- συνάντηση με όλα κι όλους που δείχνουν να θυμούνται και να κρατούν την ομορφιά ζεστή στη μνήμη ξυπνά και σ' εμένα την ανάμνηση της ευτυχίας. Αυτή που συχνά παρομοιάζω με καφέ γλυκύ βραστό: ζεστή και ζαχαρένια, μα ξωπίσω της τρέχει πάντα το πικρό κατακάθι της νοσταλγίας· αστείρευτο κι ακούραστο, κι αν ξεχαστείς, επικίνδυνα αναπάντεχο. Αλλ' ούτε κι αυτή η παραδοχή δεν με θλίβει· γιατί, κατάλαβα πια, πως αυτή η αντίθεση -όχι "άσπρο" - "μαύρο", μα "μπλε" και "γκρι"- είναι το χώμα που θα θρέψει την πιο γλυκιά τέχνη.
ήλιε μου τώρα βγες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου