"Μείνε γυμνή" μου είπε, σχεδόν μέσα απ' τα δόντια. "Μείνε γυμνή. Οι εικόνες του παρελθόντος σε καλύπτουν αρκετά." Τον κοίταξα μέσα στα μάτια χωρίς να κάνω καμιά άλλη κίνηση. Βαθιά μέσα στα μάτια. Ανταπέδωσε, μα ύστερα από δυο στιγμές το βλέμμα του έπεσε. "Παράκουσες" μου είπε, "γιατί;" Και σας ορκίζομαι πως δεν είχα κάνει καμιά άλλη κίνηση πέρα απ' το να τον κοιτάξω. Τα ρούχα μου κείτονταν ακόμη στο πάτωμα, ιδρωμένα και βρώμικα, σαν μια εικόνα από ταινία που προβάλλει τον υπόκοσμο, την παρακμή. Σαν τρία κουρέλια που υποφέρουν στην απομόνωση.  "Με συγχωρείς" αποκρίθηκα, τραβώντας ήρεμα το βλέμμα μου. "Κρύωνα."