Μια ζωή στο δρόμο να τρέχω πίσω απ' τη σκιά μου. Να της λέω στάσου, στάσου πού πας, περίμενέ με.. κι αυτή εκεί, να τρέχει χωρίς να κοιτάζει πίσω. Και να πεις πως γίνεται να χωριστούμε, δεν γίνεται. Είναι η σκιά μου. Ή τη σέρνω ή με σέρνει. Με σέρνει όμως, αυτό ειν' το κακό. Μπαίνει μπροστά και μου μπλοκάρει το δρόμο και το φως, να μην βλέπω ούτε πού πάω ούτε τι κάνω. Όλα εκείνη τα καθοδηγεί, εγώ δεν ξέρω τίποτα. Βαδίζω όπου βαδίζει, στα ίδια ακριβώς βήματα. Φύγε μωρή. Φύγε γαμώ το σπίτι σου. Φύγε, θέλω να κοιτάξω τους ανθρώπους στα μάτια. Φύγε, θέλω να μπορούν να με κοιτάξουν κι αυτοί. Θέλω να ξέρω ότι μπορούν να με κοιτάξουν. Θέλω να σπάσει το πλέγμα και να ενωθώ με τους ανθρώπους, να τους νιώσω γύρω μου και δίπλα μου και μέσα μου. Να με ρουφήξουν· σφουγγάρια αυτοί, θαλασσινό νερό εγώ.. Ας με ρουφήξουν. Για να υποταχθεί όμως η σκιά μου και να πάρω εγώ στα χέρια μου τα χαλινάρια πρέπει πρώτα να της τα φορέσω! Πρέπει να την καβαλήσω και να οδεύουμε παρέα, να μην είναι ούτε πίσω μου ούτε μπροστά μου. Ή μήπως τελικά να τα στείλω όλα στο διάολο και να κόψω τον ομφάλιο λώρο που μας ενώνει; Μα μου είναι αδύνατον· την αγαπώ σαν παιδί μου. Και τη μισώ σαν τον καρκίνο που κατακάθεται στους πνεύμονες και σου κατασπαράζει τα ξωτικά. Και την αγαπώ. Και τη μισώ. Και την αγαπάω..