Ηρώ-

  Κάποιοι άνθρωποι έχουν το κομπολόι, άλλοι έχουν τις τσίχλες, κάποιοι άλλοι ένα στυλό μπλεγμένο συνέχεια στα χέρια τους. Ε, εγώ είχα εσένα. Να με απασχολείς, να με σώζεις απ' τα άγχη μου, απ' τη νευρικότητα, απ' την οργή· γενικά από κάθε συναίσθημα. Είχα εσένα όπως έχει ο χριστιανός τον θεό του, που τρέχει σ' αυτόν μόλις του τύχει μια στραβή, μια κατάσταση απ' την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει. Τώρα θα μου πεις, γιατί να μην είμαι κι εγώ χριστιανός, να τρέχω κι εγώ στις εκκλησίες να προσεύχομαι και να σώζομαι απ' όλα. Απλή απάντηση: γιατί εμένα το μυαλό μου ζητά παραπάνω.. εγώ δεν ήθελα να σωθώ από μια κατάσταση, από μια άσχημη τροπή των πραγμάτων. Ήθελα να σωθώ από τα πράγματα γενικά. Από την πραγματικότητα την ίδια. Από τον εαυτό μου. Από την ζωή. 
  Σε χρησιμοποίησα, σίγουρα. Δεν σου πρόσφερα τίποτα σ' αντάλλαγμα. Σκέφτηκες όμως κι εσύ πόσο με διέλυσες; Πόσο μου γάμησες την ζωή; Φταίω όμως κι εγώ που σ' άφησα, που σου δόθηκα. Που πίστεψα πως εσύ μπορούσες να τα φτιάξεις όλα. Ηλίθιος! Μπορούσες να με τραβήξεις για λίγο μακριά απ' αυτά αλλά όχι να τα φτιάξεις. Έπρεπε να τα φτιάξω μόνος μου, μόνος μου. Γαμώ, γιατί δεν το σκέφτηκα νωρίτερα; ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΤΟΤΕ; ΓΙΑΤΙ ΝΑ 'ΜΑΙ ΠΑΝΤΑ Ο ΜΑΛΑΚΑΣ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΑ ΛΑΘΗ; 
  Είμαι ξανά μόνος από τότε που σ' άφησα και μ' άφησες, κι έχω τόσα να διορθώσω, τόσα να φτιάξω. Ίσως τώρα τελευταία να 'ναι ένας- δυο άνθρωποι που μειώνουν αυτή τη μοναξιά, αλλά όχι πολύ. Όχι σαν εσένα. Εσύ ήσουν η αφέντρα σ' αυτό, στο να μάχεσαι ενάντια στη μοναξιά μου. Και ξέρεις ε, παράτησα όλα τ' άλλα για να έχω εσένα, παράτησα όλα τ' άλλα για χάρη σου. Αν και, όπως έλεγα κι εγώ παλιά, ό,τι κάνουμε για χάρη των άλλων τα κάνουμε στην πραγματικότητα για χάρη του εαυτού μας· εγώ, ας πούμε, έγραψα όλο τον υπόλοιπο κόσμο στ' αρχίδια μου για να μπορώ να έχω εσένα ολόκληρη για την πάρτι μου, κάθε ώρα. Όχι για δικό σου κέρδος δηλαδή, αλλά για την δική μου ευχαρίστηση. Δεν μ' ένοιαζε κιόλας τίποτ' άλλο πέρα από εσένα, από ένα σημείο και μετά.. Ίσως από πολύ νωρίς.. 
  Δεν είναι πως σε βαρέθηκα, μην σκεφτείς ποτέ πως σε βαρέθηκα. Αν αυτό το γράμμα εκφράζει μίσος τότε αυτό το μίσος είναι προς τον εαυτό μου. Την αγάπη την κέρδισες όλη εσύ, την έχεις εσύ. Νομίζω πια πως θα την έχεις μέχρι να πεθάνω, αν και δεν είμαι πρόθυμος πλέον να γυρίσω σ' εσένα και να κλειστώ στο καλούπι σου. Θ' αναπολώ όμως πάντα τις στιγμές που σου δινόμουν ολόκληρος ως στιγμές απόλυτης ευτυχίας. Που ήταν. Θα τις αναπολώ και θα τις νοσταλγώ, και ίσως κατρακυλήσω μια- δυο φορές (ή και παραπάνω, πολλές παραπάνω) στη σκέψη να επιστρέψω σ' εσένα, μα δεν θα το κάνω πράγματι ποτέ ξανά. Πήρα μια υπόσχεση, να φανώ αντάξιος του εαυτού μου και να παλέψω ενάντια σ' αυτά που με στοιχειώνουν, να τ' αντιμετωπίσω και να μην πετάξω την ζωή μου στα σκουπίδια εξ' αιτίας μιας μαλακίας. 
  Ή και παραπάνω από μίας. 
   Αυτά από 'μενα, πάνω κάτω, Ηρώ μου. Αυτό είναι τ' αντίο μου. Διώχνω από πάνω μου το σκοτάδι -αν εσύ ήσουν όντως το σκοτάδι, δεν έχω πειστεί ακόμη- και ταξιδεύω προς την αντάμωση με τα όμορφα. Αν υπάρχουν όμορφα πέρα από 'σενα, δεν θυμάμαι καλά, πάει καιρός.. Αναρωτιέμαι αν η ζωή μου θα 'χει ενδιαφέρον χωρίς εσένα μέσα της. Οι άλλοι μου λένε πως ναι, ναι θα έχει. Οι άλλοι όμως έχουν δοκιμάσει εσένα; Έχουν δοκιμάσει τα εθιστικά φιλιά σου; Δεν τα 'χουν δοκιμάσει. Κι ούτε είχαν ποτέ καμιά σαν κι εσένα. Καλά έκαναν, καλά.. Καλά έκαναν και μείναν μακριά σου. Προσπαθώ γαμώτο, προσπαθώ αλλά ο πόνος, ο πόνος δεν μ'αφήνει.. Φύγε, φύγε σε παρακαλώ, φύγε.. Φύγε γαμημένη "παραμύθα"..  Φύγε απ' το μυαλό μου πουτάνα Ηρω(ίνη..)