Είχα εκείνο το περίεργο όνειρο· βρίσκόμουν, λέει, στον κήπο του Παραδείσου. Ήμουν το Δέντρο της Γνώσης. Ήμουν ο Αδάμ, ήμουν η Εύα, ήμουν ο ίδιος ο Θεός. Πάνω από όλα, όμως, ήμουν το Φίδι. Ο Διάβολος. Ήμουν παρών σε όλη τη Δημιουργία του Κόσμου. Τα είχα δει όλα. Και τώρα που ο Παράδεισος ήταν υπαρκτός, είχα τυλίξει το σώμα μου γύρω από το Δένδρο και περίμενα. Τι περίμενα: τον Αδάμ και την Εύα, βέβαια. Ήξερα πως βρισκόμουν πάνω στο απαγορευμένο δένδρο, και μάλιστα ήξερα πως ο Θεός ήταν πολύ πιο πονηρός και διαβολικός από εμένα, τον αρχηγό της Κολάσεως. Γιατί είχε δημιουργήσει έναν τεράστιο Κήπο, γεμάτο από χιλιάδες κοινά οπωροφόρα δένδρα, κι από όλα αυτά τα δένδρα είχε δείξει στον Αδάμ και στην Εύα ακριβώς ποιο είναι το απαγορευμένο. Ακριβώς ποιο ΔΕΝ πρέπει να πλησιάσουν, από ποιο δένδρο ΔΕΝ πρέπει να φάνε τον καρπό. Το είχε ξεχωρίσει ανάμεσα στα άλλα χιλιάδες δένδρα, ενώ το ίδιο το Δένδρο της Γνώσης καθ' αυτό, δεν ξεχώριζε. Ο Θεός είχε στήσει μια τεράστια παγίδα για το ανθρώπινο μυαλό· είχε προκαλέσει τη δύναμη του πειρασμού, της μαζοχιστικής συνήθειας να θέλουμε ό,τι δεν μπορούμε να έχουμε. Το οποίο με έκανε μάλιστα, εμένα, το Διάβολο, να αναρωτιέμαι: πώς γίνεται αυτός να είναι ο Παράδεισος, εφόσον υπάρχουν ακόμη πράγματα που ο Αδάμ και η Εύα δεν μπορούν να έχουν;
Με πλησίασε πρώτη η Εύα. Λάθος της. "Δεν σας είπε ο Θεός να μην φάτε από αυτό το δέντρο;" της είπα. "Ναι" απάντησε, "Ναι, μας είπε ότι μπορούμε να φάμε από όλα τα δέντρα του Παραδείσου, εκτός από αυτό, γιατί αν φάμε, θα πεθάνουμε." Χαζή Εύα, χαζή. "Τι κάνεις εδώ, λοιπόν;" ρώτησα εγώ. Η φωνή μου ήταν βραχνή. Ένιωθα την καρδιά της Εύας να χτυπά πιο γρήγορα. Δεν απάντησε στην ερώτησή μου, οπότε εγώ συνέχισα. "Ο Θεός σας είπε να μην φάτε από το Δένδρο της Γνώσης, γιατί ξέρει πως αν γνωρίζετε το Καλό και το Κακό, τότε θα γίνετε κι εσείς Θεοί.. και δεν υπάρχει χώρος.. δεν υπάρχει χώρος για άλλους Θεούς.." Η Εύα στα λόγια μου αναθάρρησε· είδα στα μάτια της να λάμπουν και οι επτά Θανάσιμες Αμαρτίες: λαγνεία, λαιμαργία, απληστία, οκνηρία, οργή, φθόνος, υπεροψία. Και χωρίς άλλα λόγια, χωρίς καν μία δεύτερη σκέψη, η Εύα έκοψε έναν καρπό από το Δένδρο της Γνώσης και τον καταβρόχθισε. Λάμψη, στα μάτια της είδα λάμψη, ικανοποίηση. Αμαρτία.
Όταν πρόσφερε τον ίδιο καρπό στον Αδάμ, όταν ο Αδάμ δέχθηκε την προσφορά της, και όταν ο ίδιος φανέρωσε, άθελά του, την αμαρτία του στο Θεό, και ο Θεός τους απέλασε από τον Παράδεισο, ήρθε η σειρά της δικής μου ικανοποίησης· ένιωσα σαν να σπάει μέσα μου ένα φράγμα, ένα φράγμα που τόσο καιρό συγκρατούσε τα ορμητικά νερά του χαιρέκακου εαυτού μου.. τα φίδια δεν χαμογελούν, μα σας ορκίζομαι πως τα μάτια μου έστω άστραφταν. Έχω επιτύχει αρκετές φορές στην ζωή μου, έχω ερωτευτεί, έχω νιώσει την ανταπόδοση του Έρωτα, της Αγάπης. Μα αυτό που ένιωσα τότε, εκείνες τις στιγμές που ο Θεός καταριόταν τους Πρωτόπλαστους, δεν συγκρίνεται με τίποτα απ' όλα αυτά. Ήταν δυνατότερο, πιο έντονο από οτιδήποτε· ήταν η Αναγέννηση, η Ανάσταση, ήταν τα Πάντα. Κι όλα αυτά, χωρίς να έχω κανένα απολύτως κέρδος απ' αυτήν την εξαπάτηση, από το κακό που έφερα στον Αδάμ και την Εύα δεν είχα κέρδος.. Ανάμεσα σ' εμένα και στο Θεό δεν υπήρχε βασική διαφορά: και στους δύο μας έφερναν χαρά πράγματα από τα οποία δεν είχαμε ούτε άμεσο ούτε έμμεσο κέρδος. Απλώς, ο Θεός χαιρόταν με τα όμορφα. Εγώ χαιρόμουν με τα Πάθη.
Στο σημείο εκείνο, που ο Θεός καταριόταν τους Πρωτόπλαστους, το όνειρο έσβησε. Βυθίστηκαν τα πάντα στο μαύρο. Κι έπειτα, από το πουθενά, φάνηκε στο βάθος του μαύρου εκείνου να περπατούν όλοι τους μαζί προς εμένα, ο ένας δίπλα στον άλλο. Δεν ήμουν πια το Φίδι, κι αυτό το ξέρω γιατί σερνόταν κι εκείνο πλάι τους. Με τη σειρά περπατούσαν ο Θεός, ο Αδάμ, η Εύα, και το Φίδι. Περπάτησαν προς εμένα, κι όταν έφτασαν σε απόσταση αναπνοής, σταμάτησαν. Τέσσερα ζευγάρια μάτια με κάρφωσαν με το βλέμμα τους, επικριτικά, με μίσος. Με αηδία. Ανάμεσα στον Αδάμ και την Εύα δημιουργήθηκε τότε ένας στρόβιλος· μία οδύνη που τους ρούφηξε όλους, κι έπειτα απ' το στρόβιλο γεννήθηκε μια νέα μορφή. Ο εαυτός μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου