Ποθώ τόσο να σπάσω αυτό το γυαλί, αυτό το τζάμι που χωρίζει εμένα από εσένα · να γίνει χίλια κομμάτια και να ενωθούμε, να γίνουμε ένα. Να σπάσει το τζάμι και καθώς θα σπάει ο δεικτης του αριστερού σου χεριού να ακουμπήσει στο δείκτη του δεξιού δικού μου, και να μπεις μέσα μου μέσα από αυτό το άγγιμα, να σε διεκδικήσω, κατά ένα τρόπο. Ή κατά πολλούς τρόπους. Να γίνεις μέρος μου, αυτό ποθώ. Και εφόσον θα γίνεις μέρος μου, θα σε κατανοώ και θα με κατανοείς. Θα είμαστε μία έννοια και όχι δύο. Ένα σώμα. Ίσως και οι ψυχές μας να ενωθούν και να γίνουν μία. Οι καρδιές μας όμως σίγουρα θα είναι χωριστές, θα χτυπάνε χωριστά, να μας θυμίζουν από πού ήρθε ο καθένας και πού είμαστε τώρα. Ποθώ τόσο να σπάσω αυτό το γυαλί ανάμεσά μας, κάθε φορά που κοιτάζω το γυαλί το σκέφτομαι· μπαμ, κρας, και γίνεσαι εγώ. Μα ύστερα, δεν τολμώ.. Γιατί ποιος ξέρει αν υπάρχεις όντως ή είσαι απλά ένα θάμπωμα στο διαφανές γυαλί μου.. Η αναπνοή ενός παιχνιδιάρη μπόμπιρα που κόλλησε τη μούρη του πάνω στο παραθύρι και κοιτούσε μέσα να δει τι κάνω, ίσως μια δαχτυλιά του.. Όχι, εγώ δεν γεμίζω το χέρι μου σπασμένα γυαλιά για μια θαμπίλα.. Με συγχωρείς..