Αντίο λοιπόν, αγαπημένη μου Κ. Αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα, αύριο θα 'χω αλλάξει, θα μαι μια άλλη, χωρίς εσένα πια. Θα ξανάρθεις όμως, ξέρω, και θα 'χω πάλι αλλάξει μα θα 'μαι πάντα η ίδια. Αντίο αγαπημένη μου Κ.. Αποχαιρετώ μαζί σου και τη μορφή μου όταν είμαι δίπλα σου, τη μορφή μου που πάντα αλλάζει όταν εμφανίζεσαι εσύ· αποκτά χρώμα, φως.. Τη μορφή μου που φωτίζεται από 'σενα και αλλάζει εξ' αιτίας σου. Θα σου ζητούσα να μην φύγεις μα δεν θα μ'ακούσεις, έτσι κι αλλιώς δεν φταις εσύ μα ο χρόνος, ο χρόνος που πάντα σε παίρνει μακριά μου.. Τα ξαναλέμε, αγαπημένη μου Κ. Όταν θα 'χω μεγαλώσει κι άλλο λίγο κι ίσως και να χω ξεχαστεί λιγάκι, μα θα εμφανιστείς εσύ με την παιδική σου σιλουέτα και μου θυμίσεις την σκιά μου,τη λίγο πιο κοντούλα, πιο αγνή, πιο αθώα, πιο ευτυχισμένη.. Θα μου χτυπήσεις την πόρτα και θα με τραβήξεις απ' το μανίκι και θα πεις, "Κοίτα! Ο ουρανός πήρε το χρώμα εκείνο πάλι!" κι εγώ αμέσως θα χαμογελάσω κι αυτό το χαμόγελο δεν θα σβήσει μέχρι να χαθείς ξανά. Αντίο σου, αγαπημένη μου Κ. Εις το επανηδείν. Και μην με ξεχάσεις.. Θα 'χω κρυφτεί μέσα στο σκοτάδι και θα σου τραγουδάω, "Έλα επιτέλους και πες στη λύπη να μη χτυπάει την πόρτα μου πια.. Πες της απλά, έφυγε, λείπει.. Εδώ δε μένει κανένας πια.."