Και σαν αντικρίσεις τον Ήλιο, τι καταλαβαίνεις; Λένε ότι αυτός είναι ο λόγος που υπάρχουμε. Στο τέλος ή θα μας κάψει η θα μας αφήσει να παγώσουμε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αυτός μας κρατάει ζωντανούς και αυτός θα μας καταστρέψει. Και σημειώστε αυτό: δεν μπορεί να υπάρξει ζωή χωρίς τον ήλιο της. Πρώτα γεννιέται ο ήλιος και μετά η ζωή. Πώς, λοιπόν, θα φτιάξεις έναν δικό σου ήλιο, για μην εξαρτιέσαι από αυτούς, αφού ο ήλιος φτιάχνει εσένα; Ο ήλιος βρίσκει εσένα, όχι εσύ τον ήλιο. Ο ήλιος σε τραβάει πάνω του, δεν κολλάς εσύ στον ήλιο. Και ζούμε όλοι εμείς, οι ανίδεοι, ελπίζοντας πως δεν θα υπάρξει καταστροφή. Μας είπαν πως υπάρχει το άπειρο και το ατέλειωτο κι εμείς κατευθείαν πιστέψαμε πως υπάρχει και στον κόσμο μας. Εμείς όμως είμαστε γήινοι και ανήκουμε μέσα στη στρατόσφαιρα και αν βγούμε έξω απ'αυτή μας περιμένει ο θάνατος. Είμαστε μυρμίγκα και πρέπει να μελετάμε τον κόσμο των μυρμιγκιών, ο κόσμος των γιγάντων δεν μας αφορά και δεν μπορούμε ούτε να τον κατανοήσουμε αλλά ούτε και να τον φτάσουμε. Είμαστε αναλώσιμοι. Γυρνάμε, λοιπόν, στον αναλώσιμο κόσμο μας. Είμαστε γυαλί. Ή θα πάμε τόσο κοντά στον ήλιο που θα λιώσουμε, ή θα απομακρυνθούμε τόσο πολύ απ'αυτόν, που θα ψυχρανθούμε τόσο πολύ, ώστε να σπάσουμε. Και αυτό, αυτό ακριβώς, η γέννηση η ζωή και ο θάνατος, ονομάζονται αρμονία. Για αυτό είναι όμορφη η ζωή. Γιατί είναι αρμονική.