πού να τό 'ξερα κι εγώ 
πως θα ξυπνούσανε μια μέρα πεινασμένα όλα τα χαμογελαστά στόματα στις παλιές φωτογραφίες 
και θα λυσσάν για την ψυχή μου

μετακόμιση

η μόνη κούτα που δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό της 
ήταν εκείνη
με τους χειμώνες μας. 

αυτήν, 
αφού την ασφάλισα προσεχτικά με άπειρη χαρτοταινία, 
την φυγάδεψα ύστερα απ' την πίσω πόρτα.


Η επιγραφή της ήταν άκρως κατατοπιστική:
                    Ο,ΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΕ 
                       ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ 






το επόμενο πρωί,
τη βρήκες -έκπληκτος-
στο κατώφλι σου. 

κωλόβροχο

  δεν είναι καιροί αυτοί να 'μαστε ζωντανοί. δεν την ακούς την βροχή πώς ξεροσταλιάζει;