Παράθυρα. Παλιά κουφώματα. Παράθυρα 90 χρονών. Ξύλινα. Που δεν τ'άνοιξε κανείς για χρόνια και τώρα όσο και να προσπαθείς δεν θ'ανοίξουν ποτέ. 

Κρύσταλλοι. Ανθρώπινες ψυχές. Κάθε κρύσταλλος έχει διαφορετικό σχήμα. Σκίζουμε τα στήθη μας στα δύο, βγάζουμε απ'τα σωθικά μας τον δικό μας κρύσταλλο και τον παραδίδουμε σε ένα άτομο, ανεξάρτητα αν εκείνος μας χάρισε το δικό του. Του ζητάμε να προσέχει τον κρύσταλλό μας, γιατί είναι πολύ ευαίσθητος και σπάει πανεύκολα. Δίνουν και σ'εμάς έναν κρύσταλλο. Υποσχόμαστε να τον προσέχουμε, όπως υποσχέθηκαν και σ'εμάς. Μα στο τέλος όλοι οι κρύσταλλοι ανεξαιρέτως καταλήγουν έστω ραγισμένοι.

Μάτια. Μάτια ενός τυφλού. Είναι ξαπλωμένος κάτω απ'τον νυχτερινό ουρανό. Το κεφάλι του στραμμένο πάνω του κι ας μην μπορεί να δει. Αναρωτιέμαι τι πιστεύει για τον κόσμο. Πώς τον φαντάζεται να είναι. Πώς φαντάζεται τα χρώματα. Έχεις δει χρώματα; Μα ξέχασα, εγώ είμαι μια περαστική, δεν θα μ'ακούσει κι ας του μιλήσω. Ψιθυρίζει κάπου. Στον εαυτό του, ίσως. "Μου είπαν πως τ'αστέρια που βλέπουν οι άνθρωποι στον ουρανό δεν υπάρχουν τώρα. Είναι απλώς το φως τους που ταξιδεύει. Είναι μια ψευδαίσθηση. Δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχει τίποτα. Μονάχα φως."

"Είμαι τυχερός που είμαι τυφλός."




3 σκηνές. Έγινα φάντασμα, τρύπησα κρυφά στο μυαλό σου και αντίκρισα 3 επαναλαμβανόμενες σκηνές.